جمعه ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ - 2024 March 29 - ۱۸ رمضان ۱۴۴۵
برچسب ها
# اقتصاد
۳۰ شهريور ۱۳۹۳ - ۱۰:۰۹
قول شیطان بزرگ مردود است

برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح یکشنبه

روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند از جمله«والیبال و ذهنیت غلطی که شکست»،«تکفیر مسیحی، خاستگاه داعش»،«فرانسه، تعامل با تروریست ها و داعیه مبارزه با تروریسم!»،«قول شیطان بزرگ مردود است»،«جزیره ترس»،«راهکارهای تحقق سیاستهای کلی علم و فناوری»،«گفت‌وگوی تمدن‌ها، اخلاق و سیاست»،«انقلاب در انقلاب یمن»،«ائتلاف علیه داعش»و... که برخی از آنها در زیر می‌آید.
کد خبر: ۶۲۶۸۶

خراسان:والیبال و ذهنیت غلطی که شکست

«والیبال و ذهنیت غلطی که شکست»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم مهدی حسن زاده است که در آن می خوانید؛سال ها پیش که نه شاید حتی همین 3-4 سال پیش که در رقابت های جهانی والیبال خودمان را به عنوان یک پدیده مطرح کردیم تصور نمی شد که والیبال ایران فراتر از پدیده در عرصه های جهانی ظاهر شود. روزی که ولاسکو رفت خیلی ها تصور کردند روزهای رویایی والیبال نیز همراه با ولاسکو رفت. شاید اگر سال ها بعد، بازیکنان این تیم بازنشسته شوند و قرار باشد نسل جدیدی به تیم ملی والیبال کشورمان راه یابد نیز خیلی ها بگویند که آن افتخارات تاریخی والیبال ایران به پایان رسید، اما والیبال چشم و چراغ ورزش این کشور شد. دیگر افتخارمان تنها به کشتی آزاد و فرنگی، وزنه برداری و برخی رشته های رزمی محدود نخواهد بود و برای نخستین بار در یک رشته ورزشی جمعی، آن هم در یکی از مهمترین این رشته ها در سطح جهان مطرح خواهیم بود.

دقیقا آن جایی که محل تامل و دقت نظر در خصوص موفقیت تیم ملی والیبال است، همین جاست که تصور غالب ذهنی که ایرانیان را در ورزش های جمعی ناموفق می دانست شکست. پیش از این بارها شنیده بودیم که درباره دلایل شکست تیم های ورزشی کشورمان می گفتند، ایرانی ها چون روحیه همکاری جمعی ندارند در ورزش های جمعی و تیمی موفق نمی شوند، اما اکنون والیبال نشان داد که ایرانی ها روحیه جمعی دارند. این مهمترین درسی بود که والیبال برای جامعه ایرانی دارد که اگر برنامه ریزی کنند، بهترین نمونه های همکاری جمعی را نیز می توانند از خود به جا گذارند. مگر دفاع مقدس 8 ساله ملت ایران چیزی جز همکاری جمعی ملت بود. همکاری جمعی که در قالب آن، امام (ره) رهبری می کردند و ملت به سوی موفقیتی بزرگ که ایستادگی در برابر دشمن مجهز به حمایت های غرب و شرق بود، رهنمون می شدند. همکاری جمعی که در قالب آن مادران و پدران، جوانان خود را برای حضور در جبهه ها مهیا می کردند و جوانان برای دفاع از مکتب و میهن خود جان خود را ناچیز می پنداشتند. مگر در سابقه تاریخی این ملت موفقیت های بزرگ علمی و فرهنگی کم بوده است؟ موفقیت هایی که جز در سایه همکاری علمی و تضارب فرهنگی به دست نیامده است. پس چرا تصور می کنیم ایرانیان نمی توانند در همکاری های جمعی موفق شوند.

البته تردیدی نیست که ورزش های جمعی به دلیل پیچیدگی ناشی از هماهنگی یک مجموعه بیش از ورزش های فردی متکی به برنامه ریزی است و برای کشوری که در مسیر توسعه یافتگی قرار دارد، برنامه ریزی دقیق و هدفمند عنصری کلیدی برای موفقیت است. توسعه در بخش ورزش نیز یعنی برنامه ریزی به منظور استعداد یابی، پرورش نیروهای مستعد، راه اندازی موفق مسابقات داخلی و تشکیل یک تیم ملی موفق. به این ترتیب باید گفت ورزش ما برای موفقیت در رشته های ورزشی جمعی باید برنامه ریزی کند. شاید کالبد شکافی دلایل موفقیت والیبال و الگو برداری از آن و همزمان بررسی دلایل عقب ماندگی فوتبال کشورمان روشن کند که مشکل ورزش ما در کجاست. اما در هر صورت موفقیت والیبال و ایستادن در جمع 6 تیم بزرگ جهان در رقابت های جهانی 2014 و رسیدن به جایی که غول هایی چون ایتالیا، آمریکا و صربستان به آن نرسیدند نباید ما را فقط خوشحال کند بلکه باید ما را به این فکر بیندازد که چرا موفق شدیم و چگونه می توان الگوی موفقیت والیبال را به دیگر رشته های ورزشی جمعی تعمیم داد.

کیهان:تکفیر مسیحی، خاستگاه داعش

«تکفیر مسیحی، خاستگاه داعش»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم سعدالله زارعی است که ر آن می خوانید؛تکفیر ریشه ای مسیحی دارد، بر پایه نژادپرستی و نه دین استوار می باشد و در راستای تحکیم سلطه و سیطره حکومت های غیردینی شبه اروپایی است و انقیاد بی قید و شرط محرومان به ثروتمندان و حکام را دنبال می کند و در همه آنچه گفته شد از خشونت و کشتار بعنوان موثرترین ابزار استفاده می نماید. توضیحات زیر بر مبنای شفاف کردن این پنج گزاره که ابتدا خیلی عجیب به نظر می رسند، تنظیم گردیده است:

1- تکفیر به معنای آنکه گروه هایی از پیروان یک دین را به خارج بودن از آن متهم گردانند و بعد آن را تبدیل به یک جریان فراگیر مذهبی نمایند، پدیده ای مسیحی است تا مسلمان. در تاریخ اسلام گروه هایی پیدا شده اند که تنها خود را مصداق «مومن» و «مسلم» دانسته و بر بی دینی سایرین حکم داده و بر اساس این حکم به جنایت هم دست زده اند، اما در متن تاریخ اسلام به شکل یک جریان موثر تبدیل نشده اند و پس از یک دوره کوتاه راه استحاله و تبدیل را پیموده اند. تکفیر بعنوان یک جریان عمده جهانی، اولین بار در میان پیروان دین مسیح بروز کرد.

مارتین لوتر - 1546 - 1483 م - در اواخر ربع اول قرن شانزدهم میلادی به مقابله با دین رسمی و ارباب کلیسا روی آورد. لوتر کشیش آلمانی مراجعه مسیحیان به کلیسا را رد کرده و یگانه شرط رستگاری را ایمان می دانست نه عمل. یعنی از منظر لوتر و پیروان پروتستانش عمل هر چه باشد دخلی به ایمان نداشته و موثر در آن نیست. او دین را امری فردی و جدای از سیاست بر می شمرد و به نوعی «خود کشیشی» قایل بود از این رو گفته شده است: اندیشه لوتر نقطه آغاز بحران دینی در اروپا بود.

ژان کالوین کشیش فرانسوی - 1564 - 1509 م - که شاگرد برجسته مارتین لوتر بود و افکار او به پیدایی یک جریان پروتستانی تحت عنوان «کالوینیست ها» انجامید، می گفت: «رستگاران واقعی فقط کالونیست ها هستند» آنان غیر کالونیست را هر چه باشد، کافر و دوزخی می خواندند. دسته دیگری از پروتستانها تحت عنوان «آناباپ تیست ها Anabaptists» - یعنی طرفداران تعمید دوباره «افراطی ترین جریان پروتستانی» بودند که می گفتند «کسانی که فرزندان خود را غسل تعمید دوباره ندهند، گناهکار بوده و مستوجب اشد کیفرها هستند». پروتستانها شاخه های مختلفی پیدا کردند و شامل فرقه های لوترانی، انگلیکان، گالیسم، منتودیسم، کالونیسم، پرسبی ترین، لنگر گاسیونیست و مراو می شوند. در عین حال همه آنان معتقدند که عمل جنایتکارانه سبب خروج از ایمان به خدا و آخرت نمی گردد. همه آنان با مقدس بودن کلیسا، مریم، پاپ و سایر مقامات روحانی کلیسا مخالف هستند و تنها حضرت مسیح بن مریم-سلام الله علیه- را مقدس می شمرند. در نتیجه همه فرقه های پروتستان با گرامیداشت قبور مومنان مخالف بوده و دعا برای مردگان را فاقد ارزش می خوانند.

2- تکفیر در مسیر اعتقادی خود به نژادپرستی می رسد و حسن و قبح اعمال را به حسن و قبح نژادها تبدیل می کند و در نهایت خود را به عنوان مظهر «نژاد برتر» صاحب فضیلت شمرده و با نفی شقوق دیگر و حقوق سایرین، حکومت بر جهان را حق طبیعی و مسلم خود برمی شمرد. جان کالوین و پیروانش معتقد بودند: «تقدیر انسان از روز اول آفرینش نوشته شده و در آن رستگاران واقعی فقط کالونیست ها هستند. این موضوع به زودی در میان پیروان کالوین به صورت یک امر نژادی و قومی درآمد. بعدها عده ای از کالونیست ها از سوئیس به آفریقای جنوبی رفتند و با توسل به زور عده ای از سفیدپوستان مهاجر که پروتستان بودند را بر مردم سیاه پوست این کشور مسلط کردند و با کمک کمپانی انگلیسی هند شرقی رژیم آپارتاید- نژاد محوری- را در سال 1652 م به وجود آوردند و تا 1990 که سیاهان به رهبری نلسون ماندلا آزادی خود را به دست آوردند، بر این سرزمین حاکم بودند. وقتی این افکار و اقدامات را در کنار بیانیه داعش قرار می دهیم، می توانیم خاستگاه واحد آنان را دریابیم. داعش پس از آنکه بر بخش های عمده ای از 3 استان غرب عراق- صلاح الدین، نینوا و الانبار- سیطره پیدا کرد طی بیانیه ای گفت: «ملاک ایمان داشتن و حرمت داشتن خون، بیعت با خلیفه ابوبکر البغدادی است، هر کس بیعت نکند از دین خارج و ریختن خونش بر حاکم اسلامی مباح است. این همان اندیشه جان کالوین فرانسوی است که می گوید: خدا مقدر کرده که فقط کالونیست ها رستگارند. کالونیست ها وقتی به آفریقای جنوبی آمدند می گفتند: «سفیدپوستان شایسته زندگی بوده و سیاهپوست حتی اگر مسیحی باشد، کافر و دوزخی است.»

3- تکفیری ها با سلطه گران در اتحاد کامل بوده و در جهت بسط سیطره آنان تلاش می نمایند. در نتیجه اندیشه پروتستان ها که فردی کردن دین بود، جدایی دین از سیاست امری اجتناب ناپذیر خواهد بود. از این رو گفته اند اندیشه لوتر اولین گام در راستای از هم گسستن و درهم شکستن رهبری دینی و نقطه آغاز بحران دینی در اروپا بود. لوتر در گام اول پرداخت مالیات از سوی مراکز دینی سوئیس به کلیسای مرکزی را منع کرد و از این طریق به پادشاه و عوامل او اجازه داد تا این مالیات ها را به نفع خود مصادره کنند. فتوای لوتر مبنی بر این که کلیساها مقدس نبوده و لازم نیست موقوفات داشته باشند، اموال کلیسا را به نفع ثروتمندان و طبقه حاکم مصادره کرد این در حالی بود که وقتی عده ای از روستائیان فقیر برای اکتساب زمین شورش کردند، از آنجا که این شورش علیه شاهزادگان بود، لوتر روستائیان را تکفیر و خونشان را مباح اعلام کرد (لوکاس، «تاریخ تمدن» جلد 2 ص 70 و 71) لوتر قیام علیه دولت و پادشاه را حرام می خواند و شاگرد او «کالوین» معتقد بود قیام علیه حکومت تنها زمانی مجاز است که مانع ایمان فردی باشد. قرار گرفتن در مدار قدرت های مسلط یکی از ویژگی های تکفیری است که ایمان و عمل را از هم تفکیک می نماید.

4- انقیاد بی قید و شرط محرومان در برابر ثروتمندان و حکام یکی از ویژگی ها و از نتایج تفکر و شیوه تکفیر است. تکفیر اصولاً به مبنای اصالت طبقه حاکم شکل می گیرد و با محور قرار دادن حقوق این طبقه توام می باشد. در اروپا و بخصوص در مهد اندیشه تکفیر- مناطقی شامل آلمان، دانمارک، سوئد، انگلستان و هلندـ و نیز در آمریکای شمالی این اندیشه از سوی پادشاهان مورد حمایت قرار گرفته و علیه فقرا عمل کرده است. پروتستانتیزم از این جهت همیشه در مقابل فقرا قرار داشته و متقابلاً از سوی فقرا در معرض نفی و انکارهای شدید بوده است. این در حالی است که پروتستانتیزم همیشه از سوی شاهزادگان و محافل روشنفکری اروپا مورد استقبال قرار گرفته است. امروز هم رابطه تکفیر و رهبران غرب و محافل روشنفکری آن بسیار عمیق و جدی است.

5- ستیز با «متن» یکی از ویژگی های تکفیر می باشد. جریان تکفیر با اصالت قایل شدن به تفسیر و تاکید بر گزاره های عقلانی، متن کتاب مقدس را به حاشیه تبدیل کرده اند. بر این اساس گفته می شود «فردگرایی» و «اصالت فرد» ریشه در تعلیمات لوتر دارد. جان کالوین که مبنای مکتب فکری خود را به عقل قرار داده بود صراحتاً می گفت تنها آنگاه به آموزه های کتاب مقدس تن می دهد که با عقل آن را درک کرده باشد. ستیز با متن برای آن است که صاحب رویه تکفیری نمی خواهد مورد پرسش قرار گیرد که بر چه اساس این یا آن عمل را انجام داده است.

متن و از جمله متون معتبر کلیسا- انجیل لوقا، یوحنا، متا و...- اگر چه اصاله المعنی است، به هر کس اجازه ورود به حریم معانی و معنویت را نمی دهد از این رو تکفیری ها با تاکید زیادروی فهم شخصی، متون را از رسمیت خارج می کنند. همین چند روز پیش در خبرها آمده بود تروریست ها در موصل قرآنی را به چاپ رسانده اند که فاقد آیات شرک، کفر و نفاق است. ما وقتی اندیشه و رویه متن ستیزانه تکفیری ها شامل پروتستانها و داعشی ها را در کنار کتاب سوزی کشیش جونز آمریکایی و کاریکاتورهای پیامبر اعظم(ص) در نشریات اروپایی قرار می دهیم، همه را یکی می بینیم و می توانیم بگوئیم سرچشمه و مقصد مشترکی دارند.

6- استفاده از «خشونت» به عنوان ابراز موثر یکی از ویژگی های تکفیری هاست. آنان به جای بحث و ورود به گفت وگو و رسیدن به تفاهم به سلاح متوسل می شوند. تروریست های تکفیری بر اساس تفسیر خودبنیاد از تعالیم دینی، خویش را بر جان و مال مردم مسلط می دانند و بر این اساس می گویند وقتی ما در قتل کسی دچار خطا و حتی اسراف شدیم، مقتول به بهشت می رود و بر ما حرجی نیست چرا که دارای نیتی الهی بوده ایم. در واقع خون در نزد آنان حرمتی نداشته و انسانیت معنا و مفهومی ندارد. زمانی که آمریکایی ها ژاپنی هایی که تسلیم شده بودند را با بمب های اتمی مورد حمله قرار داده و صدها هزار نفر از آنان را در شهرهای هیروشیما و ناکازاکی - به قتل رساندند، در برابر این پرسش که چرا به قتل عام عمومی دست زدید، پاسخ دادند مرگ مردم ژاپن تضمینی بر پایان جنگ ویرانگر بود! همین یک ماه پیش داعش با تصرف یک دانشگاه در شمال تکریت 1700 جوان دانشجو را به قتل رساند و زمانی که پرسیدند چرا؟ پاسخ دادند اینها فدای خلافت اسلامی شده و اگر بی گناه باشند به بهشت می روند! کما اینکه لوتریست ها در عین اینکه می گفتند دین از سیاست جداست و حق با پادشاه است در همان حال می گفتند هر کس اندیشه لوتر را بپذیرد، سزاوار مرگ است!

بر اساس آنچه گفته شد، تکفیر هم در تفکر و هم در رفتار اجتماعی ریشه در تاریخ و تحولات اروپا دارد. هیچگاه در جهان اسلام منطق و رویه تکفیر به یک جریان ماندگار و موثر تبدیل نشده است. اندیشه تکفیر که از یک سو دین را از سیاست جدا می داند و از سوی دیگر راه هر تفسیری پیرامون «متن مقدس» را می گشاید و تنها عده ای از انسان ها را شایسته احترام می داند و ریختن خون بقیه را «گناه آلود» به حساب نمی آورد، از مختصات اروپا و به تعبیر بهتر از مختصات غرب است. از قضا سابقه این اندیشه عمدتا به سرزمین های فرانسه، آلمان، انگلیس و آمریکا بازمی گردد. همین هایی که در طول سه سال گذشته با صراحت و پیگیرانه از اقدامات تروریستی و تکفیری علیه سوریه حمایت کرده اند.

نباید تردید کرد که غرب پدر تروریزم و تکفیر علیه مشرق و مسلمانان است. امروز هم که غرب ژست ضد داعش به خود گرفته است می خواهد گلوی فرزند خلف خود را از دست جبهه مقاومت جدا کند و تداوم حیات آن را تضمین نماید که البته این شدنی نیست. غرب نمی تواند کار موثری به نفع داعش و... انجام دهد کما اینکه نتوانسته با همه شعارهایی که به نفع رژیم صهیونیستی سر داده است، برای حفظ آن کار موثری انجام دهد.

جمهوری اسلامی:فرانسه، تعامل با تروریست ها و داعیه مبارزه با تروریسم!

«فرانسه، تعامل با تروریست ها و داعیه مبارزه با تروریسم!»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی به قلم حسن خیاطی است که در آن می خوانید؛دستگاه قضایی فرانسه با چراغ سبز دولت این کشور اتهامات مربوط به تروریسم 9 نفر از اعضای گروهک تروریستی منافقین را که در پی حمله 11 سال پیش آنها به مراکز سیاسی جمهوری اسلامی ایران بازداشت شده بودند ملغی اعلام کرد و با مختومه نمودن این پرونده، بار دیگر نمایش مضحکی از حقوق بشر غربی و ادعای مبارزه با تروریسم به اجرا گذاشت.

11 سال پیش "مریم قجر عضدانلو" همسر رسمی موسی خیابانی و زن تشکیلاتی مسعود رجوی سرکرده منافقین، در میان 150 نفری بود که در حمله پلیس فرانسه به مقر این گروهک در منطقه "اور سور اواز" حومه پاریس بازداشت شدند. وی و 16 نفر دیگر از اعضای منافقین به برنامه ریزی اقدامات تروریستی و تأمین مالی فعالیت های تروریستی متهم شدند اما طولی نکشید که او با وساطت مقامات غربی حامی گروهک منافقین آزاد شد و اتهامات اقامه شده علیه وی ملغی گردید. با اینحال پرونده ای علیه 9 نفر از اعضای این گروهک در دستگاه قضایی فرانسه گشوده شد که تا چند روز قبل این پرونده مفتوح بود بدون آنکه اقدام مؤثری علیه متهمان آن بعمل آید. "پیر دبوسکت فلوریان" رئیس اطلاعات فرانسه در زمان بازداشت دسته جمعی منافقین، هدف از این اقدام را مقابله با حملات تروریستی این گروهک به مراکز متعلق به جمهوری اسلامی ایران در اروپا و مناطق دیگر اعلام نموده و افزوده بود: "اعضای این گروه بعد از آنکه توان نظامی خود را به خاطر خلع سلاح در عراق از دست دادند مقر خود را در "اور سور اواز" به مرکز عملیاتی تروریسم مبدل ساختند."

صدور حکم آزادی اعضای این گروهک، تروریستی توسط دستگاه قضائی فرانسه درحالی صورت گرفت که همزمان با آن جنگنده های ارتش فرانسه در قالب ائتلاف تحت رهبری دولت آمریکا و با بهانه مبارزه علیه تروریسم برای اولین بار مواضع گروهک تروریستی - تکفیری داعش در خاک عراق را بمباران کردند! رفتارهای دوگانه مقامات غرب با موضوع تروریسم پیش از این نیز سابقه داشته و آنها تروریست ها را به "تروریست های خوب" و "تروریست های بد" تقسیم می کنند. به عبارت روشن تر اگر جنایتکاران براساس منافع آنان حرکت کنند و کشتارها و سایر اعمال تروریستی خود را با هدف تأمین منافع غرب همسو نمایند، این تروریسم، "تروریسم خوب" است و چنانچه همان تروریست ها ذره ای از چارچوب تعیین شده عدول نمایند و اعمال آنان حتی به سمت احتمال به خطر انداختن منافع غرب گرایش پیدا کند، آنها "تروریست های بد" محسوب می شوند که باید طبق نظر غربی ها مجازات شوند. به عبارت دیگر، جنایت های تروریست ها علیه مردم سایر کشورها اشکالی ندارد مگر اینکه منافع غرب را به خطر بیندازد.

بازی دوگانه غرب با واژه "تروریسم" به قدری مضحک شده که حتی صدای معدود نمایندگان معتدل مجلس فرانسه را هم درآورده است. چندی پیش 4 نفر از نمایندگان عضو کمیسیون امور خارجه ملی فرانسه از سایر اعضای مجلس و مقامات دولت کشورشان خواستند از گروهک تروریستی منافقین به شدت دوری نمایند. فیلیپ کوشه، ژاک میارد، "الیزابت گیگو و آلن مارسود چهار نماینده ای بودند که در پی مشاهده اصرار و دعوت مکرر اعضای گروهک منافقین از سوی مقامات کشور فرانسه برای حضور در برنامه های مختلف دولتی، هشدار دادند مقامات فرانسه باید نهایت احتیاط را درباره اعضای این گروه تروریستی به عمل آورند. آنها متذکر شدند: "می دانیم که گروهک مجاهدین خلق امکانات و ارتباط قوی و بسیار زیادی در فرانسه دارند ولی این نکات به هیچ وجه نماد جایگاه آنها در ایران نیست. ما باید توجه داشته باشیم که مجاهدین گروهی بسیار خشن بوده و از همین رو در ایران بسیار بی اعتبار هستند."

با این حال، دولتمردان فرانسوی که وجه مشترک آنها با گروهک تروریستی تحت حمایتشان همان "نفاق" موجود در اعمال و رفتار آنهاست، همچنان به حمایت از این گروهک تروریستی ادامه می دهند، درحالی که ادعای "مهد دمکراسی" بودن کشورشان گوش فلک را کر کرده است. چگونه ممکن است دولتمردان یک کشور به مبارزه با تروریسم اعتقاد واقعی داشته باشند و در عین حال، از سویی به جنگ با یک گروه تروریستی بروند و جنگنده های خود را برای بمباران آنها در خاک کشور دیگری اعزام کنند، اما از سوی دیگر گروهک تروریستی دیگری را زیر چترحمایتی خود بگیرند و بدون درنظر گرفتن سابقه جنایات آنها علیه مردم مسلمان ایران و حتی مسلمانان و غیرمسلمانان کشورهای دیگر، دست آنها را برای هرگونه فعالیتی باز بگذارند و در معدود دفعاتی نیز که کار آنها به دادگاه کشیده شده با جانبداری کامل به کمک آنان بشتابند؟

این رفتار دوگانه، همانگونه که از سایر دولت های حامی گروهک های تروریستی منافقین، داعش، طالبان، القاعده و... پذیرفته نبوده، قطعاً از دولتمردان فرانسه نیز پذیرفتنی نیست و اذهان عمومی در قضاوت علیه اینگونه رفتارها بی تفاوت نخواهد بود. دنیا هنوز فراموش نکرده است که منافقین دستشان به خون بیش از 17 هزار نفر از زنان و مردان ایران اسلامی آغشته است. آنها صدها ترور،انفجار، بمب گذاری و... که همگی براساس حقوق بین المللی مورد ادعای مقامات غرب جنایت محسوب می شوند در حق مردم ایران انجام داده اند، بسیاری از مسئولان عالی رتبه نظام اسلامی ایران را در انفجارها و ترورهایی نظیر انفجار حزب جمهوری اسلامی که منجر به شهادت شهید مظلوم آیت الله بهشتی و بیش از 72 تن از مسئولان عالیرتبه نظام و نمایندگان مجلس گردید، انفجار دفتر نخست وزیری که شهادت رئیس جمهور و نخست وزیر کشورمان را در پی داشت، ترور نافرجام حضرت آیت الله خامنه ای، ترور شهید صیاد شیرازی و ترور صدها نفر از کارکنان و خدمتگزاران نظام و حتی مردم عادی، ترور ائمه جمعه و جماعات، بمب گذاری در زیارتگاه ها و به شهادت رساندن جمع زیادی از زائران، همکاری با رژیم بعث صدام حسین و کشتار و شکنجه اسرای ایرانی دربند رژیم صدام، اعدام دسته جمعی مردم به جرم هواداری از نظام اسلامی، همکاری با رژیم آل سعود در کشتار حجاج ایرانی، همکاری با سایر گروه های تروریستی شامل جندالشیطان، جیش العدل، پژاک، القاعده و شرکت در اقدامات جنایتکارانه آنان، همکاری با سازمان های جاسوسی صهیونیستی و غربی در ترور دانشمندان ایرانی و اکنون حمایت از گروه های تروریستی - تکفیری داعش و جبهه النصره در عراق و سوریه و بسیاری موارد دیگر را در پرونده خود دارند.

این نیز از شگفتی های دنیای امروز است که دولت هایی داعیه مبارزه با تروریسم را دارند و در عین حال از این همه جنایت چشم پوشی می کنند و نه تنها افرادی را که چنین رونده سنگینی از جرم و جنایت در پرونده خود دارند تبرئه می کنند بلکه به طور مستمر اجازه می دهند آنها در کمیته های کنگره، سنا و مجالس ملی آنها حضور فعال داشته باشند و در عین حال مدعی حقوق بشر و مبارزه با تروریسم هم باشند!
دولتمردان فرانسوی بدانند اکنون زمانی نیست که آنها بتوانند اهداف خود را تحت پوشش شعارهای روشنفکری و ساختارهای باصطلاح دمکراتیک به خورد جهانیان بدهند. اگر آنها واقعاً به موضوع "حقوق بشر" اعتقاد دارند چرا سازمانی را که دستش به خون هزاران نفر از افراد بیگناه در کشورهای مختلف آلوده است، از فهرست گروه های تروریستی حذف و از آنها حمایت می کنند؟ این سازمان هنوز هم دارای ظرفیت و تمایل ارتکاب اقدامات تروریستی است و حامیان غربی آنها با حمایت های بی دریغ خود از این افراد نشان می دهند که هیچ اعتقادی به مبارزه با تروریسم ندارند و در واقع ریشه فعالیت اینگونه گروه ها در اقصی نقاط جهان در همین حمایت ها نهفته است.
حسن خیاطی

رسالت:سال تحصیلی و آرزوی تحول

«سال تحصیلی و آرزوی تحول»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم سیدباقر پیشنمازی است که در آن می خوانید؛روز اول سال تحصیلی در بیان وزیر محترم آموزش و پرورش روز ملی و« نوروز» توصیف گردید. احساس زیبایی که فارسی زبانان جهان از نوروز دارند به دلیل رویش گیاهان، سرسبزی دشت ها ، تولدشکوفه ها و حیات دوباره زمین و زمان است، که انسان را نیز به شادابی و نشاط و تلاش ترغیب می کند. اگر وصف نوروز با احساس تحول و شکوفایی در نظام تعلیم و تربیت تصدیق شود، همان احساس زیبا و خاطره انگیز را به همراه خواهد داشت.

پذیرش مسئولیت در دستگاه عظیم و زیربنایی آموزش و پرورش امری مهم و درخور تقدیر و ستایش است مشروط به اینکه حق آن به خوبی ادا شود و هیچ فرصتی از دست نرود.

اگر به همان اندازه که برخی آسیب های فرهنگی و اجتماعی برای مردم محسوس شده و خانواده ها را نسبت به سرنوشت فرزندانشان نگران ساخته است، اقدامات مثبت و سازنده در جهت تربیت صحیح دانش آموزان نیز عملی و محسوس گردد، شعار نوروز، زیبنده روز اول سال تحصیلی خواهد شد.

مراسم بازگشایی مدارس و آغاز سال تحصیلی نیز صرف نظر از برخی ابتکارها و نوآوری های مدارس غیردولتی، گرفتار کلیشه های ملال آور، با اصرار بر نقش غیرفعال دانش آموزان و سخن محوری مسئولانی است که نوعا بدون مخاطب شناسی و آشنایی با شرط بلاغ، در حضور انبوه دانش آموزان مدت ها بر سر پا ایستاده، برای مخاطب بزرگسال سخن می گویند و البته در موضوعاتی که غالبا ناظر به مطالبات اولیاء از دانش آموزان است، و فرصتی برای بیان مطالبات دانش آموزان از اولیا تعریف نمی شود!

سند تحول آموزش و پرورش مصوب شورای عالی انقلاب فرهنگی که چشم انداز نظام تعلیم و تربیت کشور راترسیم کرد ، فرض را بر این گذاشته است که مجریان تحول در
جای جای این وزارت،آن را باور دارند و از عهده تحقق این سند به خوبی بر می آیند! اما معیارهایی که در انتصاب مدیران عالی وزارت آموزش و پرورش به کار گرفته شد اولویت های دیگری را آشکار کرد و دغدغه هایی را برانگیخت! (1)

علی رغم ناهموار بودن فضای فعلی وزارت برای تحقق سند تحول و از دست رفتن فرصت های بسیاری در اولین سال بعد از تصویب سند تلاش مااین است که همواره خوش بین باشیم و به تحقق آن امیدوار.

از اقدامات مهمی که نقش زیر ساختی و اساسی در تحول دارد بازنگری به نظام « تربیت معلم» و روزآمد کردن معلمان و مربیان است.

آنچه که از تفاوت دیدگاه سیاستگذاران آموزش و پرورش در این زمینه برای مردم به جا مانده است، پایین آمدن تدریجی عیار تربیتی مدارس و باقیماندن اقلیتی کیفی با شهریه های بالا و البته تقاضای بسیار است، که این مدارس نیز نوعا مهم ترین چشم انداز موفقیت خود را «عبور دانش آموزان از کنکور»، تلقی کرده اند! و هر سال در تابلو نوشته های سردرب مدرسه و درگاه الکترونیکی خود به آن مباهات می کنند!

چه بسا سیاستگذارانی که بر انتخاب معلمان از بین فارغ التحصیلان دانشگاه ها اصرار دارند نیز منکر اهمیت تربیت معلم در آموزش و پرورش نباشند اماچون تفاوت اساسی بین نظام درسی و تربیتی مراکز تربیت معلم (در سال های گذشته) و دانشگاه فرهنگیان فعلی با سایر دانشگاه ها ندیده اندوخودنیزبرنامه متفاوتی نداشته اند!، برتربیت معلم درخارج ازوزارت آموزش وپرورش تاکیدورزیده اند!.

اما ناکارآمدی نظام تربیت معلم در سال های مدیریت هر دو دیدگاه، مبنای صحیحی برای پاک کردن صورت مسئله نمی تواند باشد. وزارت آموزش و پرورش که نیاز سایر دستگاه ها به نیروی انسانی را همواره بر طرف کرده است، اما چرا در تربیت نیروی واجد شرایط برای نیازهای خود سرگردان و ناتوان است؟!

بعنوان مثال: آیا تغییر نظام شناسایی و انتخاب معلم از "مراجعه” به "کشف” امری خارج از توان و محال است که نسبت به آن تغافل شده است؟!

بیش از 20 سال است که ثبت و پردازش اطلاعات درسی دانش آموزان دوره متوسطه کشور به صورت رایانه ای صورت می گیرد، آیا کشف استعدادهای برجسته در امر معلمی و مربیگری و مدیریت مدارس و ثبت وپردازش آن در بانک اطلاعات ویژه این مهم، برای بهره گیری در امرشناسایی وتربیت نیروی انسانی واجد شرایط، امری پیچیده وخارج از توان بود؟!

آیا همین امروز هم آموزش و پرورش دولت تدبیر نمی تواند در این زمینه گام بردارد؟! چگونه است که درسالهای گذشته درصد چشمگیری از استعدادهای برجسته برخی مدارس خاص مثل تیزهوشان تقدیم به دانشگاه های خارج از کشور شده اند اما استعدادهای مناسب برای امر معلمی و مربیگری و مدیریت، کشف و تربیت و به کارگیری نمی شوند؟!

اگر عزم جدی برای تحول بنیادین وجود دارد باید توجه شود که تربیت معلم با چند کتاب درسی دوره کارشناسی یا کارشناسی ارشد محقق نمی شود، تربیت به ظروف و ملاحظاتی غیر از کتاب و کلاس نیاز دارد.

درفرهنگ ما تربیت زبان ندارد، عمل و سلوک دارد و رویش(2) و پرورش(3) و پیرایش(4)، آن هم در رابطه محب و محبوب (5) و مرید و مراد، تا شخصیت متربی اعتلا یابد و استعدادها شکوفا شوند و اخلاق بارور گردد و معنویت ریشه دواند و رفتار به سخن آید... همان چیزی که در دانشگاه های ما یافت می نشود!! وبه همین دلیل سازمان متفاوتی رامیطلبدکه آموزش وپرورش ناگزیراست براساس دغدغه های خوددانشگاه آنراطراحی نماید.

اگر وزیر محترم آموزش و پرورش نسبت به رشد و تربیت "نسل ظهور” احساس مسئولیت می کند ناگزیر است نظام تربیت معلم را براساس اقتضائات نظام تعلیم وتربیت وسندتحول سازماندهی نماید، و دانشگاه فرهنگیان را فراتر از محلی برای انتقال مفهوم چند کتاب از مخزن حافظه مدرس به مخزن ذهن دانشجو معلم، متحول سازد.

تربیت معلم براساس فلسفه تعلیم و تربیت اسلامی، مهندسی خاص خود را می طلبد و نمی تواند اقتباسی از مدل های «غیربومی» باشد. اساتید تربیت معلم باید متمایز از اساتید متعارف بعضی ازدانشگاه ها، ومصداق استاد عامل متقی و مراقب و موالی و مقبول باشند و زیبنده وصف «مراد» برای مرید. این موضوع و ساز و کارهای آن در مقال دیگری می تواند به تفصیل مورد بررسی واقع شود تااهمیت «نقش تربیتی معلم» در مدرسه بیش از پیش تبیین گردد. وهمه مسئولیت معلمی بانتقال مفهوم یک کتاب تنزل نیابد.(6)

روز آمد شدن معلمان فعلی نیز نیازمنداعتلای توانمندیها، پرورش ها و پیرایش ها و آموزش ها و آزمون هایی است که وزارت آموزش و پرورش لازم است آن را تدبیر نماید. از جمله اینکه جای خالی یک شبکه ارتباطی فعال با جامعه معلمان و مربیان و مدیران مدارس به شدت احساس می شود. شبکه ای که مستمرا اخبار مهم آموزشی، پرورشی، اصلاحات و تغییرات کتب درسی، خلاقیت ها، نکات تربیتی، خدمات رفاهی، دستورالعمل های مهم وپیامهای آموزشی... را اطلاع رسانی کند و احساس تعلق خاطر و پیوستگی و مسئولیت معلمان را تقویت نماید.

اما افسوس که عمر انتصابات سیاسی و جناحی کوتاه است و مدیران عالی ازاین قبیل نوعا به تغییراتی علاقمند هستند که زودبازده باشد و محصول آن در کارنامه دوره مدیریت خودشان درج گردد و مبادا مدیر بعدی از آن بهره مند شود! در صورتی که در حوزه مسائل فرهنگی و خصوصا تعلیم و تربیت، تغییر و تحول بنیادین امری دیربازده است و تحمل دوره کاشت و داشت (قبل از برداشت) اجتناب ناپذیر است.

دستگاه عظیم آموزش و پرورش به دلیل جمعیت عظیم کارکنان و معلمان و دانش آموزان و قدرت تاثیر بر خانواده ها، همواره برای طالبان آراء مردم، به چشم یک فرصت ممتازدیده شده است!

اگر منتخبانی که برای دستیابی به آراء مردم به هر آویزه ای چنگ می زنند با کاهش سن رای دهندگان در دوره های گذشته، نظام تعلیم و تربیت کشور را به صحنه تاخت و تاز سیاسی تبدیل نمی کردند، اگر فشارهای سیاسی و دخالت های جناحی صورت نمی گرفت وهمواره تربیت صحیح دانش آموزان دراولویت کارمدیران عالی این وزارت بود، «35 سال» فرصت کمی برای تحول بنیادین و سرنوشت ساز، نبود. تحولی که مسیر توسعه کشور و شکوفایی ظرفیت های علمی،اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی را در دهه های گذشته هموارترمی ساخت، وامروزشاهددرخششی به مراتب بیشتردرعرصه های داخلی وبین المللی بودیم باتوان مقاومت بیشتردربرابرتحریمهاوتهدیدها.

اما بنظرمی رسد نگرش به مدیریتهای این دستگاه عظیم وزیربنایی کشور، به عنوان "طعمه سیاسی” همچنان به عنوان یک آسیب جدی(7)، ملاحظاتی دیگری غیر از تحول را دراولویت قرارداده است ، که خسارت آن را ملتی بزرگ از عمر ارزشمند فرزندان خود باید بپردازند و نشانه های آن را با نزدیک شدن انتخابات بعدی ، می توان مشاهده کرد.

همزمانی شروع سال تحصیلی با هفته گرامیداشت دفاع مقدس در سالی که به نام فرهنگ نیز نامگذاری شده است، در دولتی که با وعده تدبیر، امیدوارمان ساخته است دو موضوع را بیشتر خاطرنشان می سازد:

یکی اینکه آیا وزارت آموزش و پرورش در برابر جنگ نرم و تهاجم فرهنگی دشمن، برنامه دفاعی برای حفاظت از دانش آموزان و معلمان تعریف کرده است؟ یا چنین مسئله مهمی مورد غفلت واقع شده است؟ آیا قرار است در هفته دفاع مقدس به توصیف و گرامیداشت قهرمانان خود در سپاه و ارتش و بسیج در مقاومت هشت ساله (67-59) بسنده کنیم و یا با تغییریافتن عرصه جهاد به حوزه فرهنگ، قدرت نرم خود را ارتقاء بخشیم و برنامه های دفاعی و حتی پیشروی فرهنگی را در رزمایشی از نوع خود و به مناسبت آغاز سال تحصیلی وبازگشایی مدارس به نمایش بگذاریم.

اگر مدیران عالی آموزش و پرورش به مثابه افسران فرهنگی مجهز و ممهز نباشد، اگر مدرسه به عنوان دژ مستحکم فرهنگی ساماندهی نشده باشد، اگر معلمان و مربیانی توانمند برای مقابله با جنگ نرم پرورش نداده باشیم، اگر معاونت پرورشی و تربیت بدنی تجزیه شده و به حاشیه رانده شده باشد، سخن گفتن از گرامیداشت دفاع مقدس در مراسم بازگشایی مدارس از باب تیمن و تبرک بلامانع است!

موضوع دوم اینکه فرماندهی بزرگ ترین دستگاه زیر ساختی فرهنگ کشور در شرایط تاریخی بسیار مهم فعلی و مواجهه با جنگ نرم دشمن، تنها با توکل به خدای متعال و مدیریت جهادی متصور است و مدیریت جهادی نیز اقتضائات خود را دارد و ابتکار امام خمینی قدس سره در تاسیس بسیج، به کارگیری نیروهای مومن و آفرینش تجربه مدیریت جهادی در عرصه دفاع مقدس و دوره سازندگی و جهاد فرهنگی، به عنوان یک روش آزموده شده موفق، پیش روی ماست.

پی نوشت ها:

1- مقام معظم رهبری: (در انتخاب مدیران) اولویت با نیروهای جوان، با نشاط، پرانگیزه، متدین و کسانی است که مسئله آنها در آموزش و پرورش همان «مسئله اصلی» آموزش و پرورش باشد یعنی تربیت انسان ها. 17/2/93

2- انبات: قرآن کریم سوره آل عمران آیه 37

3- اصطناع: قرآن کریم سوره طه آیه 41

4- تزکیه: قرآن کریم سوره جمعه آیه 2

5- قرآن کریم : والقیت علیک محبه منی- سوره طه آیه 3د

6-مقام معظم رهبری: معلم دانش مِی آموزد،تفکرمی آموزد،اخلاق ورفتارهم مِی آموزد.آموختن رفتار واخلاق ازقبیل آموختن دانش نیست که فقط انسان ازروی کتاب بخواند.درس اخلاق راباکتاب نمی شودمنتقل کرد.بیش ازکتاب وبیش اززبان رفتار موثراست.17/2/93

7- مقام معظم رهبری: داشتن نگاه های جریانی و سیاسی و حزبی و جناحی و این چیزها برای آموزش و پرورش "سم” است. 17/2/93

سیاست روز:قول شیطان بزرگ مردود است

«قول شیطان بزرگ مردود است»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم سیاوش کاویانی است که در آن می خوانید؛آیا میان باراک اوباما و دیگر رؤسای جمهور پیشین آمریکا تفاوتی وجود دارد؟ این تفاوت سیاست که برخی می پندارند وجود دارد در چیست؟ آیا می توان به رئیس جمهور آمریکا هر که می خواهد باشد اوباما و غیر اوباما اعتماد و اطمینان کرد؟ رئیس جمهور آمریکا اختیار آن را دارد تا بتواند قولی بدهد که ما هم به قول و وعده او احترام بگذاریم و بپذیریم؟

آمریکا پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران همواره سعی داشته است به جمهوری اسلامی ضربه وارد کند و برای حصول این هدف هر اقدامی را انجام داده است.

وضع تحریم های سخت علیه ایران، جنگ افروزی و تحریک صدام به جنگ با ایران، سرنگون کردن هواپیمای مسافربری جمهوری اسلامی ایران، تهدیدات گسترده نظامی و ده ها مورد دیگر که نشان از دشمنی هایی دارد که آمریکا علیه کشورمان به کار برده و اگر بتواند باز هم به کار خواهد برد.

اکنون هم که پیشرفت های هسته ای ایران چشم آمریکا را کور کرده سعی دارد تا به هر راهی که شده جلوی این پیشرفت ها را بگیرد و به بهانه سلاح هسته ای تحریم های سختی را هم علیه ایران وضع کرده است. اما در این سال های گذشته هیچ نتیجه ای به دست نیاورده است و اتفاقاً این تحریم ها و فشارها باعث شد تا جمهوری اسلامی ایران از چند صد سانتریفیوژ به چند هزار سانتریفیوژ دست یابد و این نشان دهنده نتیجه مقاومت مقابل کشوری زورگو و بی منطق است.

اگر از همان ابتدا ایران زیر بار زور و خواسته های آمریکا می رفت اکنون هیچ دستاورد هسته ای نداشتیم علاوه بر این که بسیاری مسائل دیگر دستمایه بهانه های پایان ناپذیر آمریکا می شد که هیچگاه پایانی هم نداشت.

جمهوری اسلامی ایران برای شفاف سازی و آگاه سازی افکار عمومی جهان چند سالی است که سیاست روشنگری را با اتخاذ دیپلماسی گفت وگو درباره موضوع هسته ای خود را آغاز کرده است.

این روش برای این پیاده شد تا ایران روشن کند که هیچگاه در پی ساخت سلاح هسته ای نبوده و نخواهد بود. جمهوری اسلامی ایران نیازی به سلاح هسته ای ندارد در حالی که از نیروهای قدرتمند نظامی برخوردار است و پشتوانه مردمی نظام از عوامل مهم بازدارنده در سطح منطقه و بین الملل است.

جمهوری اسلامی ایران حتی برای این که ثابت کند در پی تولید سلاح هسته ای نیست فتوای شرعی در این زمینه صادر کرد و رهبر معظم انقلاب با صدور این فتوا که ضمانت اجرایی آن بسیار بالا است، نشان داد که غرب و آمریکا هدفشان موارد دیگری است. مسائل هسته ای بهانه ای برای آمریکایی هاست تا به ایران فشار وارد کنند تا به خواسته های آنها تن دهد وگرنه آنها به خوبی نسبت به یک فتوای شرعی که از سوی ولی فقیه صادر می شود واقف هستند و می دانند که چنین فتوایی چه جایگاهی دارد.

آنها به همه اقدامات ما تاکنون احترام نگذاشته اند و آنها را نپذیرفته اند، حال ما چگونه به قول رئیس جمهور کشوری که کمر به نابودی جمهوری اسلامی ایران بسته است می توانیم اعتماد کنیم، احترام بگذاریم و آن را بپذیریم؟!

حضرت امام(ره) پیش ازپیروزی انقلاب اسلامی که به ماهیت پلید آمریکا واقف بودند پس از پیروزی انقلاب اسلامی هم سیاست ضد آمریکایی خود را ادامه دادند.

ایشان ۲ هزار و هفتصد بار واژه آمریکا را در سخنرانی ها و نوشته های خود به کار بردند و در همگی آنها علیه مسئولان، مقامات و سیاست های این کشور سخن گفته اند.

مهمترین جمله حضرت امام این سخن معروف است که فرمودند؛ «آمریکا شیطان بزرگ است.» آیا می توان به شیطان اعتماد کرد و قول و قرار او را پذیرفت؟!

این که چرا ایشان تا این اندازه نسبت به آمریکا بد بین و برخورد تندی داشتند روشن است. سال های سال، پیش از انقلاب، ایران را چپاول کردند و پس از انقلاب هم جنایات بسیاری علیه مردم و کشورمان مرتکب شدند. از نظر حضرت امام، آمریکا دشمن شماره یک مردم محروم و مستضعف جهان است. استقلال خواهی هر کشوری و مردمی خط قرمز آمریکاست پس هر کشور و مردمی که استقلال می خواهد باید با آمریکا در بیفتد.

ایشان در سخنانی دیگری درباره آمریکا فرموده اند؛ «آنهایی که خواب آمریکا را می بینند خدا بیدارشان کند»، «با آمریکا روابط ایجاد نخواهیم کرد، مگر این که آدم بشود و از ظلم کردن دست بردارد.»، «روابط ما با آمریکا روابط یک مظلوم با ظالم است، روابط یک غارت شده با غارتگر است.»

و اکنون سیاست های رهبر معظم انقلاب هم بر اساس همان گفتار و رفتاری است که حضرت امام(ره) اتخاذ کرده بودند. اعتماد نداشتن به آمریکا یکی از مهمترین سخنانی است که ایشان بیان کرده اند.

ایشان درباره بی اعتمادی به آمریکا فرموده اند؛ «...ما دولت امریکا را غیرقابل اعتماد، خودبرتربین، غیرمنطقی و عهد شکن می دانیم.»سال گذشته هم که مسئولان کشورمان به سفر نیویورک رفته بودند اتفاقاتی افتاد که باعث شد رهبر معظم انقلاب از آن ها با تعبیر به جا نبود یاد کنند و بگویند «... البته برخی از آنچه در سفر نیویورک پیش آمد به نظر ما بجا نبود.»

با چنین تعابیری که از سوی حضرت امام(ره) و مقام معظم رهبری درباره آمریکا به کار می رود و ماهیت این کشور را نشان می دهد می توان به این کشور اعتماد کرد و قول او را پذیرفت؟ برخی شخصیت ها هنگامی که در شرایطی قرار می گیرند فراموش می کنند که آمریکا چیست، کیست و چه کارهایی علیه مردم و کشورمان انجام داده است.

اگر قرار است رئیس جمهوری آمریکا به ما قول انجام کاری را بدهد و ما آن را محترم شمرده و بپذیریم، متقابلاً آمریکا هم باید قول ما را محترم شمرده و آن را بپذیرد. اوباما حتی به قول هایی که به مردم کشورش داده است پایبند نبوده چگونه می تواند اگر قولی به ایران بدهد پایبند باشد؟

وطن امروز:جزیره ترس

«جزیره ترس»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم شروین طاهری است که در آن می خوانید؛ 3 روز پس از همه پرسی استقلال اسکاتلند، اگرچه سیاستمداران لندن به متحد ماندن پادشاهی شان دلخوش داشته اند اما اگر به قول انگلیسی ها با نگاهی باریک بین بین خطوط آنچه را در رسانه های جزیره منعکس می شود بخوانیم، با بریتانیایی مواجه می شویم که به رغم یکپارچه ماندن از سر ترس، در محل گسل های تاریخی اش از درون ترک برداشته است. با پیروزی نسبتا قاطع «نه به جدایی اسکاتلند از انگلیس» با حدود 440 هزار رای بیشتر نسبت به «آری»، ظاهرا همه چیز به روال 307 سال گذشته در ملک ملکه الیزابت ادامه خواهد یافت اما در حقیقت هر دو طرف اسکات و انگل (که القاب کهن این دو قوم جزیره نشین هستند) ترسیده اند و ترس، مادر شکست است.
شبکه آمریکایی سی بی اس، رای منفی اکثریت اسکاتلندی ها به استقلال را ناشی از نوعی محافظه کاری می داند که باعث شده اغلبشان از مواجهه با ریسک خلاقیت واهمه داشته باشند. «پارکر. جی. پالمر» نویسنده، شاعر و خطیب سرشناس آمریکایی جمله ای دارد در باب ترس که منشأ محافظه کاری دوران مدرن در جوامع غربی بویژه آنگلوساکسون ها را بر ملا می کند: «در غرب دلبستگی ما به موفقیت باعث سست شدن ما در خطر کردن می شود».

بیشترین آرای استقلال طلبان در 4 ناحیه از 32 ناحیه اسکاتلند شامل گلاسکو به صندوق ریخته شد که جمعیت بیشتر و اقتصاد قوی تری دارند.
در حقیقت باید گفت بسیاری از مخالفان جدایی تا آخرین لحظه جزو حامیان استقلال یا دست کم طیف بی طرف خاکستری بودند اما با کودتای بانک های سلطنتی و یهودی در واپسین روزهای هفته گذشته و همین طور وحشت خالی شدن جیبشان از واحد پول قدرتمندی چون پوند، ترسیدند و بالطبع به سمت بریتانیا چرخیدند.

گروه بانکی لویدز و بانک سلطنتی اسکاتلند که بزرگ ترین جریان مالی اسکاتلند را به خود اختصاص داده اند، سهام قاطعشان در اختیار خاندان یهودی روتشیلد و خاندان سلطنتی ویندسور است. این دو بانک تهدید کردند در صورت استقلال اسکاتلند سرمایه خود را از این منطقه بیرون می کشند. همزمان بانک مرکزی انگلستان درست در شب انتخاب اسکاتلندی ها اعلام کرد، آنها اگر جدا شوند حق استفاده از واحد پول پوند را نخواهند داشت و این یعنی باید با واحد پولی جدید از صفر شروع کنند.

این یک میلیون و 737 هزار نفری که به باقی ماندن اسکاتلند در پادشاهی رای داده اند و مهاجران و غیربومی ها را هم شامل می شوند، به فاصله کمتر از 48 ساعت پس از جشن ماندن تحت قیمومیت ملکه با اخباری که از لندن درباره احتمال دروغ بودن وعده سران انگلیسی به گوششان رسید، شوکه شدند. حزب کارگر و برخی اعضای حزب محافظه کار به مخالفت با طرح لایحه تفویض اختیارات بیشتر به دولت محلی اسکاتلند پرداخته اند. این یعنی روباه پیر انگلستان در حال خلف وعده ای آنی است که طبق نامه سرگشاده رهبران 3 حزب اصلی پارلمان- از جمله «اد میلیبند» از حزب کارگر و دیوید کامرون نخست وزیر محافظه کار- 2 شب مانده به همه پرسی به اسکاتلندی های ساده لوح داده شده بود.

طرح کامرون که حالا تصویبش در هاله ای از ابهام قرار گرفته همچنین شامل افزایش سرانه بودجه حدودا 1400 پوندی اسکاتلند به نسبت سایر مناطق بریتانیا نیز بود. این در حالی است که مهاجران، دانشجویان و طبقات کم درآمد اسکاتلندی به این قول افزایش مستمری یا حق بیمه و بازنشستگی ماهانه شان از سوی لندن امید بسته بودند که به جدایی «نه» گفتند و حالا احساس می کنند به آنها خیانت شده است. همزمان مقامات ادینبورو، لندن را برای عمل به وعده های پیش از همه پرسی زیر فشار گذاشته اند که سطح مطالبات را در میان اسکاتلندی ها افزایش داده است. از طرف دیگر حدود یک میلیون و 400هزار اسکاتلندی که روز پنجشنبه به جدایی رای دادند، اغلب انگلیسی ها را به وحشت انداخته اند و بعید است دیگر به این جمعیت آن طور که دیوید کامرون، نخست وزیر ادعا می کرد به چشم «اعضای خانواده بریتانیا» نگاه کنند.

افاضات گوردون براون، نخست وزیر سابق از حزب کارگر و نفوذی وست مینیستر در میان اسکاتلندی ها مبنی بر اینکه چه موافقان و چه مخالفان استقلال باید از این پس متحد شوند نیز تاثیری در این فوبیای آنگلوساکسونی نخواهد گذاشت. لندنی ها و دیگر ساکنان جنوب مرز شمالی از خود می پرسند که «آیا واقعا استقلال طلبان از ما متنفر هستند؟» و «آیا می توانیم در لحظات حساس روی شان حساب کنیم؟» مشابه همین ترس نسبت به دیگر ملل حاشیه ای «پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی» پدید آمده است یعنی بخش مهمی از جمعیت ولز، همچنین کاتولیک های ایرلند شمالی و حتی مردم نورثامبرلند، نیوکاسل، کارلایسل، دورهام و دیگر مناطق شمال جزیره که مثل اسکاتلندی ها سال هاست طعم تبعیض های بودجه ای، بهداشتی و مالیاتی حکومت لندن را چشیده اند. این ترس توسط ملی گرایان نوخاسته انگلیسی به رهبری «نایجل فاراژ» رهبر حزب یوکیپ دامن زده می شود.

یوکیپ اگرچه هنوز در پارلمان کرسی ندارد اما در انتخابات اخیر پارلمان اروپا شگفتی ساز شد و یک جریان به سرعت در حال رشد در انگلستان را نمایندگی می کند که نه تنها خواهان بیرون آمدن بریتانیا از اتحادیه اروپاست بلکه مرزهای پررنگی میان حقوق انگلیسی ها و دیگر ملل عضو بریتانیا قائل می شود. فاراژ بارها نمایندگان وست مینیستر (پارلمان) را به خاطر اینکه اجازه برگزاری همه پرسی جدایی به اسکاتلند را داده اند ملامت کرده است، حتی در شب برگزاری همه پرسی پنجشنبه گذشته.

در روزهای پس از آن هم او دو نوبت به احزاب اصلی محافظه کار، لیبرال و کارگر حمله کرده است. او به خاطر وعده افزایش بودجه و اختیارات اسکاتلند بدون در جریان گذاشتن پارلمان بریتانیا، دولتمردان و احزاب حاکم را متقلب خوانده است. همچنین خواستار آن شده که نمایندگان اسکاتلند در وست مینیستر دیگر در مسائل مربوط به انگلستان حق رای نداشته باشند. این یعنی تبدیل کردن اسکاتلندی ها به شهروندان درجه دوم و قطعا باعث می شود موج اسکاتلندی هراسی و انگلیسی هراسی متقابلاً در دو سوی مرز شمالی بالا بگیرد و در نتیجه اسکات های بیشتری درباره جدا کردن سرنوشتشان از چنین وضعی، تصمیم نهایی را برای استقلال بگیرند. در چنین شرایطی سخن گفتن از اینکه اتحاد بریتانیا حفظ شده است به یک شوخی شباهت دارد. چنانکه حالا وزیر اول منطقه ولز هم خواستار آغاز فوری گفت وگوها برای تمرکززدایی از وست مینیستر شده است.

حمایت:راهکارهای تحقق سیاستهای کلی علم و فناوری

«راهکارهای تحقق سیاستهای کلی علم و فناوری»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم دکتر حمیدرضا آیت اللهی است که در آن می خوانید؛رهبر معظم انقلاب روز گذشته سیاست های کلی علم و فناوری را ابلاغ کردند که حاوی محورهای بسیار مهمی است. لزوم تبیین این محورها و اشاره به برخی از راهکارهای عملیاتی شدن و تحقق این سیاست ها دغدغه نگارش این نوشتار است. اولین سیاستی که در این سیاست های کلی ذکر شده، جهاد مستمر علمی با هدف کسب مرجعیت علمی و فناوری در جهان است. قبل از پرداختن به این موضوع لازم است به نکاتی که در این خصوص مطرح می باشد اشاره شود.

اولین پیش نیاز کسب مرجعیت علمی، تولید علم است. تولید علم و نظریه پردازی یکی از مهمترین گزینه ها برای خروج کشور از انفعال و به دست آوردن ابتکار عمل است. کشور ما استحقاق دستیابی به درجات عالی تولید علم و تکنولوژی را دارد مشروط به اینکه بجای توقف بر روی شعار به سوی عملیاتی کردن این آرمان های بزرگ حرکت کنیم. اما آنچه از تولید علم مهمتر است و مسئله اصلی جهان علمی است، توزیع و نشر علم است. ما به لحاظ نشر علم و حضور علمی در مجامع بین المللی دنیا نیاز به کار جدی داریم. همان موضوعی که رهبر انقلاب از آن با عنوان جهاد علمی یاد می کنند. هر چند که تولید علم در ایران با سرعت و شتاب بیشتری نسبت به قبل در جریان است اما نیاز به همت و کار جهادی داریم. علاوه بر تولید علم، کارمهمتر و جدی تری که کمتر به آن پرداخته ایم نشر علم و حضور علمی قوی و مقتدرانه در باشگاه تولید کنندگان و دارندگان علوم در دنیا است.

این کار هم اقتضائات خاص خود را دارد. علمی که تولید شود اما نتواند مخاطب خود را پیدا کند گویی که اصلا تولید نشده است. نکته بعدی اینکه سیستم دولتی به شدت در زمینه تولید، توزیع و انتشار علم ناتوان است. تلاش دولت باید تقویت مراکز علمی باشد نه تولید علم. سیستمهای دولتی پتانسیل و ظرفیت تولید علم را ندارد چرا که اساسا رسالت دولت این نیست. رسیدن به این هدف وظیفه مراکز علمی و پژوهشی است. تجربه جهانی ثابت کرده که این مهم تنها از مراکز علمی خصوصی بر می آید. کاری که مراکز علمی دولتی در آن ناکام مانده اند. الان در دنیا تولید، توزیع و نشر علم به مراکز علمی خصوصی واگذار شده است. نکته بعد، داشتن نگاه اخلاقی به موضوع تولید علم است؛ ما در حال حاضر کمتر به این مقوله پرداخته ایم زیرا هنوز هنجارهای اخلاقی لازم را در این زمینه تدوین و تثبیت نکرده ایم.

تحول و ارتقای علوم انسانی از دیگر محورهای سیاست های اعلام شده در زمینه علم و فناوری است. این تحول پیش نیازهای متعددی دارد. بازنگری سرفصل ها، تامین اساتید متناسب و همسو با سرفصل های جدید، تولید منابع لازم و هم جهت با رویکردهای حاکم بر سیاست های کلی اعلام شده، مهیا کردن زمینه و بستر لازم برای ظهور و بروز جریان های نقد و بررسی در همه حوزه های مرتبط با تحول در علوم انسانی، افزایش تحرک علمی دانشجویان از الزامات و ضرورت های تحول در علوم انسانی است. در زمینه تحول در علوم انسانی کاستی های بسیاری به چشم می خورد. شاید بتوان گفت تنها کاری که در این زمینه صورت گرفته صرفا تدوین سرفصل های 2 رشته بوده است. یکی از مطالبات جامعه دانشگاهی از شورای تحول علوم انسانی در دانشگاه ها، ارائه گزارش از عملکرد 6 ساله اش است. باید بیایند و بگویند چه کارهایی برای تأمین مطالبات رهبر انقلاب در زمینه تحول در علوم انسانی در زمینه هایی همچون تغییر سرفصلها، تربیت استاد، تهیه منابع لازم و ایجاد انگیزه در دانشجو و... صورت گرفته است.

این موضوع خود گواهی صادق است بر ناکارآمدی سیستم دولتی در سیاستگذاری، تولید و توزیع علم درایران، بر این اساس است تاکید می شود اینکار باید به بخش خصوصی واگذار شود وگرنه بعد از 6 سال تدوین فقط 2 درس چندان راضی کننده نیست. یکی دیگر از محورهای سیاستهای کلی اعلامی در بخش علم و فناوری تحول در نظام آموزش عالی کشور است. باید دانست که نظام کنونی آموزش عالی مبتنی بر آموزش صرف است. نظام آموزشی کارآمد علاه بر آموزش، کارکرد تربیتی نیز دارد. باید به دانشجو توان پژوهشی و قدرت تفکر و اندیشیدن بدهد.

حتی باید پژوهش مقدم بر آموزش تلقی شود به این معنا که آموزش برای پژوهش و در خدمت آن باشد. از مشکلات دیگر ناکارآمدی علوم انسانی در ایران این است که به جای اینکه به مهارت افراد توجه شود به آموزش آنها توجه می شود. این نقیصه را به وضوح می توان در سرفصلهایی که هم اکنون در دانشگاه ها تدریس می شود مشاهده کرد. روزآمدسازی نقشه جامع علمی کشور با توجه به تحولات علمی و فنی در منطقه و جهان از سیاستهای کلی اعلام شده است که تحقق این هدف مهم نیاز به ارائه راهکار دارد. یکی از راهکارهای عملیاتی تحقق نقشه علمی کشور این است که باید سیستم تمرکزگرایی در این زمینه به سیستم عدم تمرکز گرایش یابد. در این فرایند هر کسی که توانایی پیش بردن کاری را دارد باید گوشه ای از کار را بگیرد و کار را جلو ببرد. هر کار پژوهشی که در این کشور صورت می پذیرد باید تکلیف و موضع آن با اسناد بالادستی مشخص باشد. باید مشخص باشد که این پژوهش متناسب با کدام بخش این سند ملی است. در ادامه اشاره به راهکارهایی برای تقویت روند تولید علم به عنوان نخ تسبیح سیاستهای کلی علم و فناوری ضروری است.

ابتدا باید دارائیها و استعدادهای بالقوه و بالفعل کشور برای تولید علم به دقت مورد مطالعه قرار گیرد چراکه هرگونه برنامه ریزی بدون توجه به این امر، اجرای برنامه را با ناکامی مواجه خواهد ساخت. اینکه کشور ما برای دستیابی به نقطه مطلوب نیازمند چه دستاوردهایی است موضوع مهمی است که عملا جریان تولید علم را با واقعبینی روبرو خواهد کرد. درحال حاضر برخی از نیازهای علمی و تکنولوژیکی کشور، ما را در عرصه بین الملل با انفعال و ضعف مواجه ساخته است که لازم است پاسخگویی به آنها در اولویت قرار گیرد. شناسایی وضعیت، عملکرد و برنامه های آینده رقیب همچنین رصد تولیدات علمی جهان از طرق مختلف موجب می شود تا از هر نوع دوباره کاری و حرکت های بی ثمر جلوگیری شده و سطح آموزش و پژوهش را توسعه دهد. پس از اولویت گذاری در این زمینه ها باید میان دانشگاهها و مراکز پژوهشی کشور تقسیم کار شود. تداخل، موازی کاری و ناهماهنگی برای جریان تولید علم آفت بزرگی به شمار می رود. البته باید به نحوی تقسیم کار شود که هر دستگاه، ماموریت کاملا مشخصی را برعهده داشته باشد و تدریجاً با آن ماموریت شناخته شود. همچنین اگر پژوهش به صورت طبیعی به تمامی عرصه های تولید و مدیریت متصل شود، خودبه خود امکانات آن نیز ارتقاء خواهد یافت.

باید تمامی دانشگاههای ما متناسب با اولویتهای تولید علم نسبت به جذب استعدادها و پرورش آنها اقدام کنند. بدیهی است برای تحقق این مهم، غنی و به روز سازی محتوا و روشهای آموزشی از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. برای رونق یافتن تولید علم، باید به سهل ترین راه ممکن، منابع و ابزارهای پژوهش در اختیار محققان قرار گیرد. درحال حاضر منابع و ابزارهای موجود پاسخگوی نیازهای محققان نیست و کیفیت تحقیقات را با ضعف جدی روبرو ساخته است. در پایان باید نقش دولت در این زمینه را متذکر شد. دولت باید با هدایت فعالیتهای علمی به سوی تحقق اهداف این سیاستهای کلی، زمینه و بسترهای لازم را برای تسهیل روند تولید، توزیع علم و انتشار آن فراهم کند.

آفرینش:انقلاب در انقلاب یمن

«انقلاب در انقلاب یمن»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش است که در آن می خوانید؛کشور یمن با حدود 500 هزار کیلومتر مربع مساحت و حدود 22 میلیون نفر جمعیت بخشی از شبه جزیره عربستان است. یمن حداقل دارای چهار موقعیت ویژه ژئوپلیتیکی می باشد، اشراف یمن بر «خلیج عدن»، اشراف کامل آن برتنگه استراتژیک «باب المندب»، اشراف کامل بر آب راه حساس «دریای سرخ»، تسلط یمن بر کوه های استراتژیک «مران» که از سواحل عدن آغاز و تا منطقه طائف در جنوب غرب کشیده می شود. با این وصف تحولات یمن، به تحول عمده در شبه جزیره عربستان و حتی مناطق اطراف آن تا شاخ آفریقا منجر می شود. یمن به لحاظ ساختار اجتماعی نیز، قبیله محور است و قبائل در ساختار سیاسی این کشور نقش اساسی دارند. یمن به دلیل همین بافت قبیله ای و وجود اختلاف میان اهالی شمال و جنوب این کشور و رقابت شدید سران قبائل برای نزدیک شدن به حاکمیت، همواره ساختاری شکننده داشته است.

اگرچه پس از سرنگونی عبدا... صالح و انتخاب منصور هادی به سمت ریاست جمهوری، فضای تعامل قبائل برای مدتی بهبود یافت. اما تعدد قبائل و ایجاد اختلاف میان آنها حربه ای بوده که همواره حاکمان یمن برای تسلط بر مردم از آن استفاده کرده اند. پس از قرار گرفتن یمن در موج بیداری های عربی- اسلامی، اکثر قبائل در برکناری عبدا... الصالح دیکتاتور یمن توافق داشتند، اما درمورد جایگزین آن مدل حکومتی مناسبی ارائه ندادند، چون عملا قدرت های خارجی اجازه به ثمرنشستن انقلاب را در یمن ندادند. عربستان سعودی مهمترین همسایه یمن بوده و به طور طبیعی حساسیت خاصی به این کشور دارد. عربستان به یمن به عنوان یک چالش امنیتی نگاه می کند. به همین دلیل راه حل هایی که ارائه می دهد براساس نیاز امنیتی ریاض است، نه براساس نیاز جامعه یمن. عربستان درقالب شورای همکاری خلیج فارس طرح خروج عبدا... الصالح و سپردن حکومت به دست معاون وی منصور هادی را با تاییدیه غرب به اجرا گذاشت تا سرپوشی بر انقلاب مردم بگذارد و تغییر چندانی در ساختار حکومت یمن ایجاد نشود.

علاوه بر این، عربستان سعودی به دلیل تضاد با شیعیان زیدی، جنبش حوثی ها را در لیست تروریستی خود قرار داده است و آنها را خطری بالقوه برای خود قلمداد می کند. به طوری که درطی سالیان گذشته اجازه دخالت و نفوذ آنها به لایه های حکومتی را نمی دادند. این کشور همچنین به دلیل شرایط امنیتی جدید در منطقه و تحولات افراط گرایانه گروه های تروریستی، علی الخصوص حضور القاعده در یمن با چالش های جدی مواجه است و سعی می کند به گونه ای با موازنه هایی در یمن، امنیت خود را تامین کند. باتمام این اوصاف خواسته های مردم در انقلاب یمن محقق نشد و همان رویه گذشته همراه با بی ثباتی ها و ضعف دولت کنونی درکنترل فساد گسترده در حکومت، باردیگر موجب اعتراضات مردمی در یمن گردید. به نظر می رسد تظاهرات و اعتراض های اخیر در یمن رنگ و بوی طائفی و فرقه ای ندارد بلکه آنچه که مردم را روانه خیابان ها برای برگزاری تظاهرات ضد دولتی کرده، سیاست های اشتباه دولت در زمینه های مختلف ازجمله اقتصادی و سیاسی و اجتماعی است. گفته می شود که بسیاری از قبائل دیگر نیز به حوثی ها پیوسته اند تا خواسته های خود ازحکومت را جامه عمل بپوشانند.

وجه تمایز تحولات یمن با دیگر کشورهای عربی که شاهد اعتراضات مردمی بودند، در مسلح بودن قبائل این کشور است. الحوثی ها که امروز سردمدار تحولات یمن به حساب می آیند، تجربه شش جنگ با ارتش این کشور را در کارنامه خود دارند و لذا نمی توان به سادگی نسخته سرکوب نظامی را برای آنها تجویز کرد. چرا که اگر چنین بود عربستان فوراً نیروهای سپرجزیره را همانطور که وارد بحرین کرد به صنعا گسیل می داد. اما باتلاق یمن به حدی خطرناک است که شورای همکاری ورود مستقیم به این کشور را درنظر ندارد. نکته دیگری که انقلاب دوم یمن را با چالش مواجه خواهد ساخت، تبدیل اعتراضات به اختلافات مذهبی و قبیله ای خواهد بود. آنچه اخیراً با درگیری میان سنی ها و حوثی ها در صنعا مشاهده شد مشتی نمونه خروار از این حربه است که می تواند قوای معترضان را در قالب درگیری های داخلی تقلیل دهد و زمینه را برای دخالت های خارجی فراهم سازد. با این حال تنها راه خروج یمن ازاین وضعیت همان گفتگو میان مخالفان و رسیدگی به خواسته های آنها از سوی دولت مرکزی است. چرا که باتوجه به حساسیت یمن برای عربستان و غرب، اجازه روی کار آمدن دولتی شیعی از جنس حوثی ها داده نخواهد شد و قبائل دیگر نیز به چنین راهکاری رضایت نخواهند داد. در واقع تا زمانی که جامعه یمن در یک آشتی ملی با هم همگرا نشوند، احتمال جنگ داخلی در یمن وجود دارد. به ویژه که بسیاری از بازیگران خارجی و دولت یمن، در جهت ایجاد این جنگ حرکت می کنند.

شرق:گفت وگوی تمدن ها، اخلاق و سیاست

«گفت وگوی تمدن ها، اخلاق و سیاست»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم هادی خانیکی است که در آن می خوانید؛
1- یک سال پس از «سال گفت وگوی تمدن ها» با وقوع حادثه 11سپتامبر و خشن شدن فضای سیاست، ایده «گفت وگوی تمدن ها» و اهمیت آن به لحاظ کاربردی در میان جهانیان به ویژه روشنفکران و فرهیختگان، بیش از زمان طرح آن، موردتوجه قرار گرفت. زیرا به علت فضای غبارآلود سیاست های جهانی، لزوم بازاندیشی درباره ایده ها و پیشنهادهای مداراجویانه بیشتر احساس شد و از سویی پرسش های ناشی از برخی نظریه ها نیز جدی تر شد که آیا مرزهای هویتی پررنگ تر از گذشته ظاهر خواهند شد یا هویت ها، منعطف تر و متکثر تر می شوند؟ ظرفیت بالای فکری و نظری این ایده، موجب شد تا در ابعاد وسیع تری به بحث گذاشته شود و فقط در محافل دانشگاهی و آکادمیک موردتوجه قرار نگیرد چنانکه شاهد بودیم افراد و نهادهای مختلفی در سراسر جهان برای عملی کردن و تحقق بخشیدن به خواست نهایی این ایده (استقرار صلح جهانی برپایه گفت وگو) اقداماتی انجام داده و طرح هایی را به اجرا درآوردند.

البته دروسی هم در برنامه های درسی دانشگاه های معتبر غرب و شرق عالم به منظور پیشبرد این ایده، گنجانده شد و پژوهش های وسیعی در این رابطه شکل گرفت و دنیا (به ویژه دنیای علم و هنر) اهمیت این ایده را دریافت. در محافل آکادمیک بحث هایی درگرفت که نتیجه اش جز گشوده شدن فضای نقد و نظر نبود، به عنوان مثال تا جایی که آمارتیاسن، دانشمند و اقتصاددان مشهور، با طرح مباحثی بکر و مستدل، اساس افکار طراح نظریه برخورد تمدن ها را به چالش کشید و نوع نگاه سیاسی- امنیتی وی را با نقدی جدی مواجه کرد.

(برای مطالعه بیشتر نگاه کنید به: هویت و خشونت، نوشته آمارتیاسن با ترجمه فریدون مجلسی) و از منظر گفت وگو، دریچه هایی را گشود تا ضمن نقد آن نظریه، فرصت ها، امکان ها و ظرفیت های بالای فرهنگی موجود در سطح جهانی بهتر دیده و فهم شود. نکته مهم دیگر این است که در برخی از نقاط جهان، موضوع گفت وگوی فرهنگ ها و تمدن ها در اشکال مختلف و در برنامه ریزی های منظم و هدفمند به صورت ماهانه و سالانه و به طورجدی در متن برنامه های علمی، هنری و پژوهشی جای گرفته که خود محل تامل است.

2- به هرحال ایده گفت وگوی فرهنگ ها و تمدن ها که با ابتکار سیدمحمد خاتمی مطرح شد، بازتاب وسیعی داشت و جهان سیاست را به شدت متاثر کرد. آمیختن سیاست و گفت وگو، کار سترگ خاتمی در عرصه جهانی بود (که تاثیرش در ادبیات سیاسی و در سطح جهانی غیرقابل کتمان است) تا بتوان به سیاست اخلاقی نزدیک شد به ویژه که در وضع کنونی جهان که سایه سرد جنگ و خشونت، جان و روان انسان ها را پژمرده کرده، اهمیت مبحث گفت وگوی فرهنگ ها و تمدن ها مضاعف شده است. به نظرم پیشبرد ایده گفت وگوی تمدن ها و اجرایی کردن طرح های خلاقانه (چه علمی، چه هنری و...) در این راستا کاری سترگ است. سیاست جهانی با پایان پذیرفتن جنگ سرد و خاتمه نظم پیشین (جهان دوقطبی) با وجود طراحی های متعدد نظریه پردازان سیاسی و دانشمندان علوم سیاسی، از نوعی سرگیجه ناشی از تصمیم سازی های شتابزده دچار تب وتاب شدیدی شده که امتداد آن به صورت پیشین، دستاوردی جز افزایش خشونت و خشونت گرایی نخواهد داشت. از آن سو، زمانی که ایده گفت وگوی تمدن ها طرح شد، بسیاری از دانشمندان، اندیشمندان، هنرمندان و... را به صحنه آورد و موجب یک همگرایی بی سابقه در ابتدای قرن بیست ویکم شد؛ همگرایی بی سابقه ای که بر به کارگیری خرد جهانی و نشاندن دیالوگ به جای مونولوگ تاکید داشت و همگان را برای حل مسایل از طریق گفت وگو دعوت می کرد.

3- در مبحث جهانی شدن، یکی از ایراداتی که از طرف منتقدان گرفته می شود، این است که این روند تا چه اندازه منصفانه است؟ آنتونی مک گرو و دیوید هلد، پژوهشگرانی هستند که در تعریف و تفسیر خود از این پدیده، ابراز می دارند که: «جهانی شدن حاکی از جابه جایی یا دگرگونی در مقیاس سازماندهی انسانی است که جوامع دوردست را به یکدیگر متصل می کند و دسترسی به روابط قدرت را در مناطق و قاره های دنیا گسترش می دهد.» از دیدگاه این دو نویسنده، نباید این پدیده را حاکی از یک جامعه جهانی هماهنگ تلقی کرد، چون بخش قابل توجهی از جمعیت جهان عمدتا از منافع جهانی شدن محروم هستند و نابرابری هایی مشاهده می شود که نمی توان از آنها چشم پوشید.

اما جهانی شدن از طرفی در پی دگرگونی الگوهای سنتی سازمان اجتماعی-اقتصادی است تا با ازبین بردن محدودیت های فضا و زمان بر الگوهای تعامل اجتماعی، امکان شیوه های جدید سازمان اجتماعی را به وجود بیاورد. از این منظر بررسی و پیمودن همزمان گفت وگوی تمدن ها و جهانی شدن به عنوان دو پدیده جهان نگر و آینده نگر می تواند به چشم انداز مطلوب تری منتهی شود که انسان ها همزیستی سالم تر و اخلاقی تری داشته باشند و از موج خشونت های برآمده از سیاست های یکسونگر و خودخواهانه کاسته شود. درواقع، پیش فرض ها و مبانی نظری گفت وگوی تمدن ها دریچه امیدوارکننده ای است برای گسترش روابط انسانی بر مبنای «اخلاق» و «انسانیت». از این رو گفت وگوی تمدن ها می تواند راهبردی باشد تا روند جهانی شدن منصفانه تر طی شود. زیرا منصفانه بودن یا منصفانه نبودن روند جهانی شدن، یکی از مواردی است که منتقدان جهانی شدن روی آن انگشت گذارده اند.

مردم سالاری:در پس پرده ائتلاف علیه داعش، چیست؟

«در پس پرده ائتلاف علیه داعش، چیست؟»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم منصور فرزامی است که در آن می خوانید؛رعایت اخلاق و حقوق انسانی در همه ادیان و مکاتب، امر پسندیده ای است. همچنین منع ظالم و متجاوز و کمک به مظلوم در هنجارهای حقوقی و اجتماعی، وجهه همت تمامی قوانین و منشورهایی است که برای حفظ کیان انسان نوشته شده است و هر عقل سلیم و ذهن پالوده ای آن را تایید می کند.

موضوع دفع فتنه گروههای سلفی و النصره و القاعده و طالبان و داعش و... در شرایطی که امروز برخی کشورها به رهبری و هدایت و تحمیل آمریکا، موضوع روز قرار داده اند، شبهاتی در پس پرده خود دارد و پرسش هایی را در اذهان ایجاد کرده آن چنان که صداقت عمل این حدود سی کشور را زیر سوال می برد که چگونه برخی از این رطب خورده ها می خواهند منع رطب کنند و اگر اخلاصی در عمل باشد آنان که می بایست سررشته این دفع و طرد و تقاعد را در دست داشته باشند و نه با قوه قهریه، بلکه با اقناع اعتقادی و کار فرهنگی می توانند دافع شر باشند جایشان کجاست؟

حال چون این ائتلاف گزینشی و یک بعدی، جای حرف و حدیث دارد پرسش های ذیل را به ذهن متبادر می کند:

1- اگر قبول کنیم که گروه های سلفی، محصول تضادها و تناقضات مذهبی و عدم رعایت عدالت اجتماعی و حقوق فردی و وجود نظام طبقاتی و در یک کلام، برخاسته از محیط جهل و ظلم است، کشورهای درون ائتلاف کنونی که خود دهها و صدها و برخی هزارها نفر در جمع داعشی ها دارند، چه پاسخی برای جهانیان خواهند داشت؟ باید آمریکا و انگلیس جواب بدهند که سر آمریکایی را یک تبعه انگلیسی بریده است یا یک ایرانی؟ این حقیقت که پیش چشم عالم و آدم بوده است که قابل انکار نیست! مگر «ابراهام لینکلن» خودتان نگفت که : « همه مردم را همیشه نمی توان فریب داد.»

2- کار مالکی و بشار اسد، از این که حقوق همه مردم را یکسان ندیدند و عدالت را بین اقوام و ادیان و مذاهب و فرق و نحل، برقرار نکردند و موجب رشد و حضور ناراضیان شدند ناپسند و قابل پیگیری و تامل است. اما کار رهبران ائتلاف کنونی چه؟ چه کسی با پول و آموزش و دادن سلاحهای پیشرفته، آنها را از اقصا نقاط کشور خودشان و دیگر کشورها به عراق و سوریه و مرز لبنان کشاند تا بر سر ایزدی ها که هیچ گناهی نداشتند، و نه مزاحم شیعه بودند و نه معاند سنی، آن بلاها را آورد؟

باید ائتلافی ها جواب بدهند که مراکز آموزشی گروه های سلفی حتی همین حالا در کجاست؟ فتواهای مسلمان کشی و شیعه کشی از چه کسانی است و از کدام مرکز و منبر می آید؟ و کدام مجلس است که برای این گروه های آدم کش، بودجه تصویب می کند آنگاه پس از فراغت و آسودگی وجدان، دم از حقوق بشر هم می زند!

3- حال باید پرسید که آیا بازار گرم داعش و گرم تر از آن قضیه ائتلاف – به قول خودشان جهانی - برای انحراف افکار عمومی جهان نیست و نبود تا جنایات صهیونیست ها کم رنگ جلوه کند و برای محاکمه جنایتکاران رژیم صهیونیستی و کاربرد سلاحهای جنگی ممنوع و غیر متعارفشان، دادگاه تشکیل نشود و درهم شکستن هیمنه چهارمین ارتش جهان در مقابل همت مردمی با دست خالی اما با سلاح ایمان نمود نداشته باشد و ملکه ذهنی آزادی خواهان نباشد. آیا آن چهل و هشت هزار خانه ای که بر سر کودکان و زنان و مردان پیر آن هم در خواب، خراب و خانه شان گورشان شد و صدها کودک و پیر و جوان را به فجیع ترین وضعی کشت و صدها هزار نفر را آواره کرد، نیاز به ائتلاف و اجماع جهانی نداشت و ندارد؟ آیا نباید آزادگان جهان، در صداقت ائتلافی ها، شک کنند؟

4- آیا این ائتلاف قابل تامل برای این است که همه گروه های سلفی از جمله داعش، دوباره در سوریه جمع شوند و به کمک نیروی واکنش سریع ناتو و اخطاری که در روزهای اخیر به پدافند ضدهوایی سوریه داده شده، کار ناتمام را در این کشور جنگ زده، تمام کنند تا خیال رژیم صهیونیستی راحت باشد وگرنه، سی هزار نیروی داعش که چنین اجماعی را نمی خواهد. کافی است تا عقبه آموزشی و مالی آنها که بر عهده همین ائتلافی هاست، بریده شود تا جنایت هیولایی که خود پرورده اند به افسانه های ضحاکی بپیوندد.

5- آیا این ائتلاف، وارونه جلوه دادن اعمال پیشین و حال آمریکا و انگلیس و فرانسه و عربستان و فرار به جلو نیست؟ چطور می شود باور کرد که این کشورها در از بین بردن هیولای دست پرورده خود، صداقت داشته باشند؟ تجربه های تاریخی پیشین، عکس این صداقت را ثابت کرده است.

6- آیا در ورای این ائتلاف، حضور دوباره و دائمی نیروهای نظامی آمریکا و انگلیس و فرانسه و پاسداری از منافع استثمار گرانه و نیز، حراست از رژیم صهیونیستی شکست خورده و منفعل نیست؟ تا شرایطی در منطقه پیش آید که صدها بار فاجعه آمیزتر از اعمال وحشیانه امثال داعش باشد.

7- جهان غرب به روشنی می بیند که مکاتب فکری غرب، جوانان آنها را دچار بن بست های روحی و عاطفی و فکری و اخلاقی کرده است و این سرخوردگان، راه چاره را فقط در دینی می بینند که با مبانی و تعلیمات خود به فطرت آنان پاسخ دهد و به آرامش و سعادت در دنیا و آخرت برساند و چنین دینی مدلل است که جز اسلام نیست. پس سیاست این است که این دین رحمانی و انسان پرور که مجموعه انسانیت انسان را مورد خطاب قرار می دهد و آن همه جاذبه و گرایش ایجاد می کند باید بد و خشن معرفی شود. هدف غایی غرب، جز این نیست. منظور تخطئه فرهنگ اسلامی است مابقی، روکشی بر این قضایاست.

و کلام آخر اینکه تا مسلمانان، این حقایق و مسلمات را ملحوظ نظر قرار ندهند و به «وحدت» نیندیشند، چنین طرحها و برنامه ها و ائتلافهایی نه مرهمی بر زخمها، بلکه تیشه به ریشه اعتقادات مسلمانی آنهاست و استعدادهایی که به عبث می رود و ذخایر و منابعی که به خدمت استعمار درمی آید!

آرمان:ائتلاف علیه داعش

«ائتلاف علیه داعش»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم صباح زنگنه است که در آن می خوانید؛در روزهای گذشته، بیشتر کشورهای شرکت کننده در کنفرانس پاریس به این نتیجه رسیده اند که ایران می تواند نقش موثری در پایان دادن به بحران عراق داشته باشد و بدون کمک ایران مبارزه با داعش همچنان پیچیده و سخت خواهد بود. با این حال نگاهی به موضع جمهوری اسلامی ایران در مقابل گروهک تروریستی داعش نشان می دهد که ایران همواره با تمام توان با این گروه ها مخالفت کرده و هر بار درخواست کمکی از سوی عراق برای حضور جدی ایران در مقابله با داعش مطرح شده، ایران درخواست را اجابت کرده و به کمک مردم عراق شتافته است. آنچه برای ایران در مقابله با داعش اهمیت دارد تعیین دقیق هدف و ساختار مبارزه است.

برخی کشورها عنوان مبارزه با داعش را یدک می کشند اما عملا مشاهده می کنیم که به جای کمک به دولت عراق، فقط مشکلات را بیشتر می کنند. به عبارت دیگر این کشورها اصلا به دنبال این نیستند که داعش از بین برود بلکه به صراحت اعلام می کنند به دنبال محدود کردن داعش هستند یعنی موجودیت داعش را می پذیرند و تنها می خواهند از قدرت آن کاشته شود. هدف برخی دیگر از کشورهایی که امروز پرچم مبارزه با داعش را در دست گرفته اند، باز کردن مسیری است تا گروه های مسلح دیگری که وابستگی بیشتری به خودشان دارند رشد کنند.

در واقع عربستان و برخی دیگر از کشورها نشان داده اند از برخی گروه های تکفیری حمایت می کنند و اگر امروز اختلافاتی با داعش دارند به معنای حمایت از بازگشت آرامش به عراق نیست. از سویی دیگر برخی از همین کشورها با هدف مبارزه با دولت سوریه و نه داعش وارد این کارزار شده اند و می خواهند به بهانه مبارزه با داعش، امکانات نیروهای دولت سوریه را از بین ببرند. از طرف دیگر برخی دولت ها نیز صرفا برای منافع امنیتی و دولتی خود وارد این تشکیلات و ائتلاف علیه داعش شده اند. از این منظر حضور ایران در کنار مردم و دولت عراق با تمام این کشورها تفاوت دارد. ساختاری که امروز در ایران به عنوان سیاست همکاری با کشورهای عراق و سوریه مورد استفاده قرار می گیرد، ساختار هدفمند گزینشی است. در این ساختار حرکت برای رفتارهای حقوقی و قانونی معنا می یابد. اگر ایران رفتاری در عراق انجام دهد مطمئنا این رفتار با ایجاد هماهنگی و انعقاد قرارداد همکاری با دولت این کشور خواهد بود؛ شبیه آنچه امروز در عراق در حال رخ دادن است.

وقتی کشورها درباره عملیات نظامی یا همکاری های امنیتی قرارداد می بندند، نوع فعالیت و میزان دخالت آنها مشخص می شود و ایران نیز بر مبنای برنامه های عملیاتی خود با کشورهای مختلف همکاری می کند. با این حال فراموش نکنیم که مبارزه با داعش هنوز در سوریه اتفاق نیفتاده و مبارزه با داعش بدون مبارزه در سوریه به نتیجه نخواهد رسید. ایران چنانچه تا امروز هم نشان داده صرفا بر اساس همکاری با دولت های عراق و سوریه وارد بحران این کشورها می شود و به آنها کمک می کند اما کشورهای موسوم به ائتلاف علیه داعش بهتر است به جای این نمایش ها، به کشورهایی که حمایت سیاسی یا تسلیحاتی یا ایجاد عقبه پشتیبانی یا لجستیک برای داعش در عراق و سوریه انجام می دهند اعمال فشار کنند تا از این کمک ها دست بردارند.

ابتکار:به خاطر ایران مواظب «تفاوت های فرهنگی» باشید!

«به خاطر ایران مواظب «تفاوت های فرهنگی» باشید!»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم فضل الله یاری است که در آن می خوانید؛این روزها بر دیوار های شهر اینچئون کره جنوبی، جایی که بازیهای آسیایی برگزار می شود، اطلاعیه ای چسپانده شده که نسبت به تجاوز جنسی به مردم این کشور هشدار می دهد. علتِ این موضوع هم شاهکار یکی از اعضای کاروان اعزامی ورزشی ایران به این کشور است که در روزهای اول حضور در این کشور به آزار جنسی یکی از کارکنان داوطلب همکاری با این بازی ها متهم شده است.

بلافاصله در فضای مجازی و البته فضای عمومی کشور، یک عبارت برجسته شد و طبق معمول دستمایه خلق لطیفه ها نیز گردید و آن عبارت"تفاوت های فرهنگی" بود. این موضوع خود نیز مسبوق به سابقه ای است که چند سال پیش یکی از کارکنان سفارت ایران در برزیل با حضور در یک استخر مختلط متهم به آزار جنسی یک کودک شد. موضوعی که سفارت ایران در آن کشور را واداشت تا با انتشار اطلاعیه، موضوع را به"تفاوت فرهنگی" میان دو کشور ایران و برزیل ربط دهد.

حالا چند وقتی است که روحیه طنز ایرانی، میانِ رفتارهای غیراخلاقی و تفاوت های فرهنگی رابطه برقرار کرده تا واکنش خود را به این موضوع نشان دهد.

اما آنچه در خارج از کشور رخ می دهد، دردناک است. فردی که به هر دلیلی به عنوان سفیر کشوری بزرگ و دارای تمدنی عظیم برگزیده می شود تا بخشی از تاریخ، فرهنگ، اجتماع، ورزش و سیاست ایران را نمایندگی کند، به جرمی متهم می شود که نقطه مقابل همه آموزه های مذهبی و میهنی ایرانیان است. آنان با این اعمال خود در حقیقت تیغی به دست گرفته و تصویر ایران را مخدوش می کنند و آنچه به جهانیان عرضه می کنند چهره ای تحریف شده و غیرواقعی از ملتی است که همه تلاش خود را به کار می برد تا تصویری روشن و منزه از خود نشان دهد.

در این میان چه کسی مقصر است؟ متولیانِ انتخابِ این افراد به عنوان سفیران ایران به مجامع جهانی چه پاسخی دارند؟ در حالی که برای استخدام یک آبدارچی در یک اداره دولتی - که تنها وظیفه اش نظافت فیزیکی یک اداره و چای دادن به کارمندان است- هفت خوانی از گزینش های اخلاقی،عقیدتی و سیاسی بر سر راهش قرار می دهند، گزینش این افراد بر چه اساسی صورت می گیرد؟

معلوم است که پاسخ را می توان در اخباری یافت که حکایت از آن دارد که فلان مسئول در سفرهای خارج از کشور خانواده خود را نیز همراه می برد. یا فلان مدیر رسانه ای کشور پسر 17 ساله خود را در میان تیم اعزامی به جام جهانی برزیل می گنجاند. چه تصویری از این واضح تر که تا همین دو سال پیش می توانستیم شاهد حضور خواهر و پسر و داماد برخی از مسئولان بلند پایه کشور در صندلی های ویژه در تالار بزرگ سازمان ملل متحد باشیم. ظاهراً این بخش از ماجرا را نمی توان تغییر داد و به این دولت و آن دولت نیز اختصاص ندارد. اما می توان انتظار داشت و به آنان گفت حالا که از فرصت حضور در این مسئولیت ها بهره می برید و افراد خانواده و دوستان را تحت عنوان سفیر مردم ایران به گوشه و کنار جهان می فرستید، مزایای دلاری این سفر ها نوش جان تان و نوش جان شان؛ اما لااقل آنها را نسبت به"تفاوت های فرهنگی" توجیه کنید. به آنها بگویید که مزایای مادی این سفر فقط به خودشان تعلق دارد، اما آنان زیر تابلوی بزرگی ایستاده اند که واژه ایران بر آن نقش بسته است. اینکه به حرمت این نام تا برگشتن به کشور مواظب تفاوت های فرهنگی باشند، خواسته زیادی نیست.

دنیای اقتصاد:مصرف گرایی محصول مداخله در بازار پول و ارز

«مصرف گرایی محصول مداخله در بازار پول و ارز»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکتر رضا بوستانی است که در آن می خوانید؛شاید شما هم مطالبی در نکوهش مصرف گرایی در جامعه شنیده یا خوانده باشید. مطالبی که ریشه مصرف گرایی را در ویژگی های فرهنگی جست وجو کرده و از نهادینه شدن آن گله دارد. برای اثبات این مدعا نیز شواهد متعددی ارائه می شود؛ از آمار واردات ماشین های خارجی لوکس گرفته تا مسافرت های خارجی برخی اقشار جامعه. آنچه در این استدلال ها کمتر دیده می شود، توجه به جنبه های اقتصادی مصرف است. مصرف در اقتصاد نقشی دوگانه دارد. از یک طرف مصرف امری پسندیده است؛ چراکه وجود مصرف است که تولید را مقرون به صرفه می سازد. از طرف دیگر، تولید و مصرف آینده به پس انداز و سرمایه گذاری در زمان حال بستگی دارد؛ بنابراین مقدار مصرف جاری باید به طور بهینه با توجه به هزینه ها و فواید آن تعیین شود.

مصرف هر خانوار و در کل مصرف در هر کشوری به عوامل اقتصادی متعددی بستگی دارد که از جمله آن می توان به درآمد، نرخ سود و قیمت های نسبی اشاره کرد. افزایش درآمد خانوار موجب افزایش مصرف می شود و اگر این افزایش به صورت دائمی باشد، افزایش مصرف نیز روندی دائمی به خود خواهد گرفت. با توجه به این واقعیت که رشدهای اقتصادی مثبت، اثری فزاینده بر قدرت خرید خانوارها دارد، رشد اقتصادی 67درصدی در دهه 80 اقتصاد ایران (متوسط رشد اقتصادی 3/5 درصد)، تمایل خانوارها به مصرف بیشتر را همراه داشته است.

یکی از مهم ترین عوامل تعیین کننده تصمیمات بین دوره ای مصرف، نرخ سود بانکی است. میزان سود پرداختی به سپرده های بانکی را می توان به عنوان پاداش مشارکت در فعالیت های اقتصادی قلمداد کرد. در صورتی که نرخ سود سپرده های بانکی افزایش یابد، هزینه فرصت مصرف جاری و پاداش اقتصادی پس انداز کردن افزایش می یابد که از معبر آن خانوارها تشویق می شوند از مصرف جاری خود صرف نظر کنند. در مقابل، در صورتی که نرخ سود سپرده های بانکی کاهش یابد، انگیره برای پس انداز کردن کم رنگ تر خواهد شد.

تجربه بازار پول ایران نشان می دهد که نرخ سود پرداختی بانک ها به سپرده گذاران در دوره های متمادی کمتر از نرخ تورم بوده است. این امر به آن معنی است که پس اندازکنندگان با صرف نظر کردن از مصرف جاری و کاهش قدرت خریدشان در طول زمان، تنبیه شده اند. پس اندازکنند گان نه تنها هزینه ای را به صورت عدم مصرف در دوره جاری می پردازند، بلکه قدرت خرید خود را نیز در طول زمان از دست می دهند. به همین دلیل خانوارها ترجیح می دهند پس انداز خود را کاهش داده و فقط بخش محدودی از درآمد خود را با انگیزه احتیاطی به صورت پس انداز نگه داری کنند.

قیمت های نسبی را می توان به عنوان سنجه ای جهت تعیین ترکیب کالاهای مصرفی معرفی کرد. با تغییر نرخ واقعی ارز، قیمت نسبی کالاهای داخلی و وارداتی نیز تغییر می کند. با افزایش نرخ ارز، قیمت کالاهای وارداتی نسبت به کالاهای داخلی افزایش یافته و به تبع آن، مصرف کالاهای داخلی تشویق می شود.

در یک دهه گذشته، تورم های بالاتر از متوسط جهانی همراه با ثبات نسبی نرخ ارز اسمی باعث شد نرخ واقعی ارز کاهش یابد و کالاهای وارداتی نسبت به کالاهای داخلی ارزان تر شده و در نتیجه، سهم کالاهای وارداتی در ترکیب کالاهای مصرفی خانوارها افزایش یابد. بنابراین آنچه به عنوان مصرف گرایی معرفی می شود، محصول (یا هزینه جانبی) سیاست گذاری های اقتصادی است. از یک طرف، پایین نگه داشتن نرخ سود بانکی با هدف تشویق سرمایه گذاری موجبات ترجیح مصرف بر پس انداز توسط خانوارها را فراهم آورده است و از طرف دیگر، اصرار بر تثبیت نرخ اسمی ارز در شرایط تورمی با هدف کمک به تولید از طریق کاهش هزینه واردات ماشین آلات و مواد اولیه موجب شده است خانوارها مصرف کالاهای وارداتی را بر مصرف کالاهای داخلی ترجیح دهند. با توجه به واقعیت های مزبور، این نوشتار پیشنهاد می کند به جای پافشاری بر روش های غیراصولی گذشته، اصلاح الگوی مصرف از مسیر تصحیح نرخ سود و نرخ ارز صورت گیرد. با توجه به مازاد تقاضا برای تسهیلات بانکی و شکاف میان نرخ ارز مبادله ای و نرخ ارز آزاد، می توان استدلال کرد که نرخ سود و ارز باید در جهت کاهش این شکاف ها افزایش یابد. با افزایش نرخ سود بانکی انگیزه پس انداز در میان افراد تشویق می شود و با افزایش نرخ ارز انگیزه برای مصرف کالاهای وارداتی کاهش می یابد.

نظر شما در این رابطه چیست
آخرین اخبار