نتیجه مهم تر دربی: بازگشت فوتبال به متن جامعه

 عصرایران نوشت، در حالی که ایرانیان با دقت پی گیر نشست هسته ای در وین اتریش بودند بار دیگر فوتبال مانند معشوقه ای سیم ساق همه چشم ها را خیره کرد و خودش را به صفحه نخست روزنامه ها و تیتر یک خبرگزاری ها تحمیل کرد.

کافی است سری به پربیننده ترین اخبار سایت های سیاسی هم بزنید، آنجا هم فوتبال، همین فوتبال نیم دار کم رمق، خودش را بالا بلند نشان می دهد.

در سرزمینی که دل خوشی ها و سرگرمی ها اندک است و قلیان هم تفریح محسوب می شود، فوتبال حق دارد به یک دلخوشی ملی تبدیل شود که پس از برد یک تیم هواداران جوان سوار بر ترک موتورها در خیابان جولان بدهند!

پرسپولیس تهران موفق شد با دو گل محمد نوری و امید عالیشاه در برابر تک گل سجاد شهباززاده از سد شاگردان قلعه نویی بگذرد کند تا آبی ها چنان تلخ کام شوند که آندرانیک تیموریان ستاره ملی پوش استقلال خیس و عرق کرده در راهروهای رختکن به خبرنگاران بگوید اگر پولش را ندهند از استقلال می رود!

در آن سوی میدان اما حمید درخشان به پپ گواردیولای پرسپولیس تبدیل شد. صعودی شگفت انگیز از نردبان محبوبیت به آسمان سرخ!

او حتی اگر حاشا کند هم  این همه محبوبیت را مدیون دو پسر علی دایی است! امید عالیشاه و مهدی طارمی! دو بازیکنی که علی دایی به آنها اعتماد داشت، میدان داد و چنان دوست شان داشت که اولی حتی متهم شد جاسوس علی دایی در رختکن حمید درخشان است!

کسی هنوز نمی داند چرا مهدی طارمی با این درجه از کیفیت تنها فرصت پیدا کرد که تنها کمتر از یک نیمه در زمین بازی حاضر شود. یک نیمه ای که البته در آن تقریباً هر کاری که خواست کرد. از برگردان زدن به دیرک دروازه تا پاس گل و البته یک زیر یک خم جانانه از خسرو حیدری!

هواداران قرمز و آبی در شبکه های مجازی حسابی از خجالت هم در آمدند. بعد از چهار بازی کسالت بار، یک نیمه پرهیجان کافی بود تا حتی نویسنده هایی که به نظر جدی می آیند و نظریه پردازان عرصه سیاست و اقتصاد به نظر می رسیدند کت و شلوار از تن در بیاورند و با پیژامه مثل نوجوان های دبیرستانی تند و پر هیجان بنویسند و برای هم کُری بخوانند!

 آنها حتی از 6 دقیقه وقت اضافه ای که یدالله جهانبازی داور بازی اعلام کرد هم سوژه ساختند و آن را طعنه ای آشکار به رقیب آبی شمردند.

 باشگاه استقلال و روزنامه آبی ها اما همین داور را «ستاره بازی» لقب داد و مدعی شد او یک گل سالم و یک پنالتی به سود استقلال را سوزانده است. یک جور مکتوب کردن کُری های روی سکوها.
این شکست البته که به کام امیر قلعه نویی تلخ آمد. مردی که همیشه به رکورد شکست ناپذیر بودن در دربی  می بالید اما رکوردها برای شکسته شدن آفریده شده اند.

حسن روشن ستاره پیشین استقلال بعد از بازی از رایکوف نقل کرد که «همیشه باید از تیمی که از شما می ترسد بترسید!»

جمله ای قصار که احتمالاً در آینده ای نزدیک در شبکه های مجازی به نقل از کورش کبیر، دکتر شریعتی و حسین پناهی دست به دست خواهد شد.

استقلال اما بیش از آنکه به جسارت و اشتهای پرسپولیس یا اشتباهات داور بازی ببازد، به بازی مغرورانه و خطاهای فردی خود باخت. آنها در جدالی که به اندازه پرسپولیس شانس داشتند می توانستند پیروز از زمین بیرون  بیایند   شکست خوردند. تیمی که قبل از بازی به نظر یک مغلوب دست و پابسته می آمد.

این برد بر خلاف ادعاهای توام با تواضع و پنهانکاری برخی از بازیکنان و مربیان، فقط روی کاغذ سه امتیاز دارد اما از نظر حیثیتی شکست در آن مثل زخم خوردن با یک کارد زنگ زده ی کُند دردناک است و زخمش دستکم تا دیدار بعدی التیام نمی یابد. قرمزها برای صدرنشینی هنوز راه بسیار طولانی در پیش دارند و استقلال هم می تواند دوباره خود را بازسازی کند و به کورس قهرمانی برگردد. گرفتن تنها 6 امتیاز در 8 دیدار به هیچ وجه شایسته تیمی نیست که می خواهد قهرمان لیگ شود.

این دیدار و به خصوص نیمه دوم آن با همه نقص های فنی، زیر توپ زدن ها، خطاهای پرتعداد و غیرلازم، پاس های غلط و فقدان طراوت تاکتیکی، برای ما که به این «نبودن» ها عادت کرده ایم و کنار آمده ایم همه چیز داشت؛ گل، اخراج، دیرک دروازه، شکستن رکوردها، هیجان  ... شاید هیجان هایی از این دست باعث شود دوباره فوتبال به متن جامعه برگردد و ورزشگاه ها مملو از تماشاگرانی شود که برای دقایقی غصه های انبوه شان را لابه لای شعارها و فریادها فراموش کنند.